Pan. Oostvlaams Bulletin voor Letteren en Kunst. Jaargang 12

[Gedichten van Robin Hannelore]

Letteronkunde

De vlegel van het heimwee slaat door mijn vlees,
Mijn handen zijn vijzels vol dromen.
Wat ik van de geheimschrijver in mij lees
Voedt steeds hetzelfde omen.

En dat ik een huurling van het woord moet zijn
Met duizend kernen waarin letters kringen.
De dichter is de atoomgeleerde van de pijn.
Ach, kon hij maar zonder woorden zingen.

Wij kunnen geen broeders zijn in dit leven
Maar door de jaargetijden van het lot
Worden wij in eenzelfde letter gedreven
Die een o-vorm heeft en voorkomt in God.

Robin HANNELORE

[p. 25]

Interpellatie

Hoe moet ik mijn kinderen leren leven
In een wereld van weerhanen, windbloemen, vuur,
Tussen weergal en wraakkultuur,
Vleierij en haat van uur op uur?

Hoe moet ik mijn kinderen leren leven
In een vierentwintigurenmaat van leugen
Op deze donkere galei van slavendrijvers
Wier zweepslagen brandtakken zijn van mijn geheugen?

Hoe moet ik mijn kinderen leren leven
In een eredienst van elke god verstoken
Met ingesneeuwde en doodgevroren dromen
Onder een orkestrion van oude spoken?

Hoe moet ik mijn kinderen leren leven
Ik die alleen met droefheid kan spelen
Op het ijle spektrum van de honger
En zo soms wat geluk kan stelen?

Hoe moet ik mijn kinderen leren leven?
Weet de duivel soms hoe dit moet?
Ik wil daar mijn ziel in pand voor geven,
Ik wil zulk pakt tekenen met mijn bloed.

Robin HANNELORE

[p. 26]

Rekordjagers

Ze hebben het rekord van het leed gebroken,
Het hield bijna tweeduizend jaar stand.
Ze hebben de draak met de pijn gestoken,
De giftklier van de ziel hebben ze uitgebrand.

Ze hebben het rekord van de haat gebroken
En de grenzen van de mens geschonden.
Ze hebben zich op hun eigen dromen gewroken
En in zichzelf het dier weergevonden.

Ze hebben het rekord van de verblinding gebroken
En genomen wat de minste weerstand bood.
Nog één rekord dient er gebroken:
Dat van de gruwzaamste dood.

Robin HANNELORE