Pan. Oostvlaams Bulletin voor Letteren en Kunst. Jaargang 9

[p. 16]

Rijm ligt op de daken

Dit is een gedicht
waarmee ik zeggen wil
dat ik vol zon ben
als dat meisje met haar zomerbril
als dat meisje met haar fiets
een oud geraamte zonder iets
dat door de lente rammelt
en de sporen van een tram
hem achterna alleen maar hem.

Dit is een gedicht
wat bleekjes van pigment
voor iemand die dat kent
en er ontbreekt wel wat
men zegt: het is niet dát
en zeker niet bewolkt genoeg
dan dat er Maatstaf mij om vroeg
misschien een ringvinger tekort
waardoor het Shakespeare wordt.

Er zit geen beer in
met een vacht vol wit begin
en er is een draad door
van het kabelspoor
der woorden
er is een cel teveel
waarin de dichter zich verbergt
wanneer de zweep hem tergt
de roest hem nadert in de keel.

[p. 17]

 

Geen vrouw die opengaat

 

geen man die binnentreedt

 

in wat men soms haar tempel heet

 

geen hart dat vlamt

 

geen bergen die men kamt

 

 

 

alleen wat zachte rotsen

 

waar de golven tegen klotsen

 

zo belachelijk klassiek

 

als Mozarts nachtmuziek.

 

 

 

Een worp in ruimte en tijd

 

een dorp vol vergezicht

 

een ladder naar het licht

 

een Echternach in eeuwigheid.

Hedwig SPELIERS