Pan. Oostvlaams Bulletin voor Letteren en Kunst. Jaargang 8

[p. 5]

[Gedichten van Hedwig Speliers]

Quantité négligeable

Het is mijn manie, een somtijds sterk gevoel
om in de Winkler Prins de oorlog te herleven
die Hendrik met of zonder baard, om 't even,
verdreef van zijn met kant bestikte stoel.

Om uit te vissen, pagina zoveel,
dat aan 't verleden nooit is te ontkomen
omdat de wisselstroom van daad en dromen
elkeen zijn lot is, ook mijn deel.

Al hoor ik Canterbury's klokken, één
met al de vredesklokken luiden,
het mes, de beitel blijft en ver daarbuiten
het nutteloos gevecht van mij alleen...

Hedwig SPELIERS

Poète engagé

't Is moeilijk hees te zingen
maar Armstrong kan het met 'n krop
en wat hij zingt ligt er dik op:
wat leed van kleur- en zonderlingen.

'k Zou zo zijn heesheid willen
om over iedere Jordaan
van misverstand ontdaan
mezelf naar d'overzij te tillen.

't Is moeilijk hees te zingen
met een stem van wit papier,
geschept, gehamerd, 't doet geen zier,
als 't leed ontbreekt om 's werelds dingen...

Hedwig SPELIERS

[p. 6]

Wrokkig Sentiment

Tot grote dingen ben ik niet in staat
want vuisten heb ik niet, alleen maar handen
om als het past 'n krukkevent te halen over straat
of emmers toe te reiken als een huis gaat branden.

Tot grote dingen ben ik niet in staat,
ten hoogste (ai mijn hart) 'n dertig meter kan ik lopen
en als men lang genoeg mij zoeken laat
'n naampje vinden voor 't kind dat men zal dopen.

Ook kan ik, somtijds, voor de fotograaf
een droevig smoel en dito mond mimeren
om thuis, in 't boekje van H.W.C. Ten Haef,
mijzelf op pagina zoveel met angst te situeren.

Neen, tot andere dingen ben ik niet in staat.
'k Was twee jaar toen ik woorden aan mekaar kon rijgen
en vijfentwintig toen ik wist, al was het reeds te laat,
dat dan de mens eerst op z'n best is, mits hij kan zwijgen.

Hedwig SPELIERS