Pan. Oostvlaams Bulletin voor Letteren en Kunst. Jaargang 7

[p. 1]

[PAN oktober 1960]

[Gedichten van Willy Spillebeen]

Ruggelings

Ruggelings liggen... schuin
en duizelend is de hemel;
stijgen uit 't eigen wezen
en tijdloos zelf grenzeloos ruim
weten: het leven is eeuwig!

De samenhang wordt achterhaalbaar
van planten en dieren en stenen
van mensen en God, bevreemdend
van eeuwig elk levend gebaar.
Zo heet het verleden genezing,

het heden een tijdeloos zijn
naast alles dat met je groeide
en bloeiend naar 't sterven je boeide,
maar vreemd aan die ijdele pijn
van zelve henen te vloeien...

Ruggelings liggen... Bestaan
en toch, onaanraakbare, léven.
Zichzelf zo verloren geven
aan hemel en aarde... en wáán!
Dan opstaan opnieuw ongenezen:

een sterfelijk mens gebleven!

Willy SPILLEBEEN

[p. 2]

Droom

Het leven moet vergeten.
Voorgoed in gore grond
ligt je heerlijkst verleden:
bloemen en zomerzon...
O bittere gebeden...
De dood doorbreekt het leven.

Maar 's nachts rijst je gestalte
onaards achter de ruit.
De regenharen vallen
in die verbaasde nachten.
Ik roep - een merel fluit
zijn laat vaarwel aan de avond.

O drang die uit dat leven,
achter de dood, je lichaam
morgenjong opwaarts haalt -
Orpheus, totdat de dageraad
jou wederhaalt, mij achterlaat:
berooid, eenzaam, verweesd.

Wat schreeuwt de merel hees!

Willy SPILLEBEEN