Pan. Oostvlaams Bulletin voor Letteren en Kunst. Jaargang 2

[p. 26]

Rogghé en de literaire critiek

‘Paul Rogghé uitte zich als de dichter van de levensangst en van de kommer om de dood met, in zijn jongste werk “De grote Vaart”, momenten van verheven bezinning en wijze berusting.’

Paul de Ryck,
in ‘Vlaamse Dichtkunst van deze Tijd’, 1954

‘De geestelijke mentaliteit van zijn gedichten vat Rogghé samen in enkele verzen, die menig jong Vlaming van het ogenblik zou kunnen onderschrijven en die een einde helpt maken aan de waan als zouden in Vlaanderen alleen de katholieke gevoelens de gemoederen in beslag houden; het aantal twijfelaars en godloochenaars groeit er met de dag...’

Antoon van Duinkerken,
in ‘Boekzaal’, 1 Nov. 1929, n^r 21.

‘P.R. heeft veel van de levensernst en van de tragische levensvisie die steeds de grote dichter hebben gemaakt, zijn themata zijn die enkele, waarover de lyrica nu eenmaal maar beschikt: liefde en dood, het mysterie van het bestaan en de angst voor God en eeuwigheid. Zijn hartstochtelijkheid gaat met een sterk cerebrale inslag samen en ik geloof wel dat er in zijn hele persoonlijkheid een overwicht voorhanden is van het verstandelijke op het louter sensuele element...’

Urbain Van de Voorde,
in ‘Modern, al te Modern’, - Critiek der Vlaamse poëzie 1923-1930.

‘Rogghé heeft met “Anna Golochin” zijn meest representatieve werk geschapen, een boek, dat in gelijk welke vertaling een uitstekend figuur zou slaan, een verhaal waarin de verbeelding en een zeker intellectualisme geenszins het ware menselijke element aantast en een brok proza met een zuiver en aristocratisch cachet, dat wij als een symptoom, een sprekende exponent, van het zoeken naar een hogere standing in onze

[p. 27]

Vlaamse Letteren mogen beschouwen.’

Hubert Lampo,
in ‘De Faun’, 5 Sept. 1945.

‘Rogghé's onverdroten arbeid, zijn brandend geloof en idealisme en zijn toewijding aan de jongeren maakten hem tot een der gezondste cellen van ons zedelijk lichaam, zijn zeer persoonlijk accent, zijn spontane en eerlijke zeggingswijze, samen met zijn beheersing van de poëtische wetmatigheid tot een tegelijk krachtige en merkwaardige figuur uit de Vlaamse literaire wereld...’

Dr. Jan Broeckx,
in ‘De Faun’, 20 April 1945.

‘Anna Golochin’ is een oorspronkelijk werk met zuiver exotische atmosfeer en een expressieve schrijftrant.’

E.H. Remi van de Moortel,
in ‘De Gentenaar’, 17 Sept. 1950.

‘Rogghé, de historicus, pluizend in de duizenden documenten van 's lands verleden, was tengevolge van zijn geestelijke oriëntatie voor ons geslacht, in de periode van allerlei expressionistische waaghalzerijen, onze meest beginselvaste, feitelijk onze enige consequente traditionalist.’

Jan Schepens,
in ‘Arsenaal’, Jan. 1947.

‘Rogghé a de nombreuses contributions historiques et littéraires et critiques sur son actif, qui toutes portent la marque d'un esprit curieux, d'une intelligence ouverte à tous les vents de la culture, d'un tempérament d'écrivain ouvert à toutes les sollicitations de l'imagination et de la sensibilité.’

Gontran van Severen,
in ‘La Flandre Libérale’, 5 Dec. 1954.

‘Met zijn novelle “Een pijnlijk Adieu” is Rogghé er in geslaagd in weinige substantiële bladzijden een menselijk noodlot

[p. 28]

samen te vatten. Wat meer ontroering en wij stonden voor een volmaakte novelle.’

Urb. Van de Voorde,
in ‘Laagland’, 10 April 1943.

‘“De grote Vaart” getuigt van een bewonderenswaardige harmonie en een grootmenselijk inzicht. Rogghé heeft uit zijn leven onverbloemd besluiten getrokken.’

Rik Lanckrock,
in ‘Podium’, Nov. 1954, n^r 2.

‘De grond van Rogghé's wezen, is een nihilisme, een drang tot zelf-vernietiging, voorlopig nog zonder mildheid maar ook zonder zelfbeklag, zijn gedichten uit “Momenten” zijn trots.’

Raymond Herreman,
in ‘Boekuil’.

‘Buiten de plichtsbewuste U. van de Voorde was er niemand in Vlaanderen die de literaire verdiensten van Rogghé trouw aanstipte: de zuivere lyriek van zijn poëzie, zijn literaire openhartigheid en zijn bestendige groei naar het technische meesterschap over de classieke versvorm.’

E. Parez,
in ‘Vooruit’, 28 Aug. 1954.

‘Rogghé schrijft keurig en helder; zijn schrijfdrift kiemt niet in zijn verbeelding noch in zijn gemoedsleven maar in zijn intellect. Bij hem is de schoonheidsdrang logisch en elke zinsnede heeft haar doel, beantwoordt volmaakt aan dat doel en is op zichzelf stalen schoonheid.’

F.V. Toussaint van Boelaere,
in ‘N.V.T.’, April 1946.

‘Om de voortreffelijke milieuschildering en om de flinke stijl van de historische roman “Jacob Van Artevelde”, willen wij dit boek graag aanbevelen.’

E.H. Remi van de Moortel,
in ‘Nieuw Vlaanderen’, 4 April 1943.