Het Overzicht. Collection Complète 1921-1925

Dorp

Kerk, en wat povere huizen errond,
- mensen die wat innigheid zoeken -
en dan de verre baan.
'n Stoomtram giert erover,
schaterend de dolle pret van bandeloze landvrijheid,
en voert de frisse adem
van het Land
naar de grote, omwalde Stad.
De fiere baan stapt verder, trots,
- wegen die in het Land dringen,
dragers van de blijde hemel-klaarte -
bloedsomloop van het Land.

Levende organen van het forse Reuzenlijf:
de Dorpen.
Maar dit ene, kleine dorp
is als 'n watertje
dat streept in de zee:
Oneindigheid.

De molen met z'n ontzaglike armen
plettert de tarwe
en geeft het zijn broers, de mensen.
In schemer van kamer-gezelligheid
vechten de dreumesen om wat brood
rond de moeder die de tarwe deelt.
Buiten, op blinkende tichels,
klinken de klompen
van simpele mensen.

De zon zingt haar hooglied
en het haantje van de grijze toren
lacht van blijheid
en pinkelt naar z'n broers in het rond.
Die blijheid sprankelt
over de dakentjes
in de harten van de mensen.
- Mensen voelen zich één grote familie,
huizen die rond de kerk drummen. -
In de lucht trillen de spattende klanken
van de dorpsfanfare.

Pachters die blij achter de flapperende vaan
stappen
en opgaan in het ritm van de marsj.
O, leute van de wind.
De Zondag,
dan is de ziel van het dorp
in de gewijde kerk-innigheid.
Dan bidden de mensen
en vouwen de stramme handen,
dan sneeuwen
de tril-klanken
van het orgel
in hun wezen
en voelen de vingertoppen van Vroomheid.

De Maandag
dan gaan de ploegen door de bruinvette grond
en vrochten de boeren op de aarde;
dan klapt de schoolmeester
van ongeduld in de handen
en zuchten de bengels in de katechisatie.

Maar nu wacht slechts het dorp naar de grote liefde
van de manesching,
gelaten
in kalm berusten van de endelike komst.

Straks zal het Dorp
een verrukelike kerel zijn,
die in de heilige nacht
het Sanctus, Sanctus, Sanctus van het Land zingt.

Lode ZIELENS.