De nieuwe Overtoomsche marktschipper
(1791)–Anoniem Overtoomsche Marktschipper, De Nieuwe–
Auteursrechtvrij
[pagina 65]
| |
Stem: Onlangs ging ik uit Jagen.Jupiter is verheven,
Op zyn Troon met magt,
Doet het Aerdryk beven,
Met zoo felle kragt,
Door wind en Vorst en Heerschappy,
Zo stremd de Amstel stroomen,
En het roemwaerd Y.
Men hoord de Noorde winden;
Blazen ondern e[e]n,
Dus laet men vinden;
Een yder in 't gemeen,
Zoo treed men de Amster-poorte uit,
Yder met zyn Beminde;
Of aenstaende Bruid.
Een Ionge Juffrouw mede,
Bind haer Schaetzen an,
Is heen gereden;
Zo ver als zy kan,
| |
[pagina 66]
| |
Ryd zwierig net en deftig voort:
Tot wonder van de menschen,
Langs den Amstels Oord.
De Iuffrouw ryd alleenig,
Wyl Vrouw venus zeyd:
Zoon ziet hoe menig?
Haer al heeft gevreyd?
Zy heeft haer liefde en trouw geklaegt,
Ik zal haer in min doen blaken,
Den aenstaende Nagt.
Zy heeft een Pyl en Boog gekregen!
Waer op hy terstond:
Daeld na beneden,
dat door yver grond,
De Zoon gehoorsaemt Moeders zin,
Dus wierp hy de Pylen,
Haer ten Boesem in.
Uijt haer schiftig blaken,
In al haer leden door,
Komt haer genaken,
Op het gladde spoor:
Een Ambagts Knegt zeer bot en plomp,
Regt of hy waer gehouwen,
Uyt een Aerde klomp.
Zy geeft hem deze reden,
Ionkman toef dog wat,
Op dat ik mede
Rijden na de stad,
Ik ben afgemartelt, ik kan niet voort,
Kom laet mijn met u Rijden,
Tot aen de Amstel poort.
Iuffrouw het kan niet wezen,
Ik hoor de Poort klok luyd?
Ik ben vol vreese:
Dat de Poort toe sluijt;
| |
[pagina 67]
| |
Indien ik dan niet binnen kwam,
Ik mogt voor myn Moeder vresen;
Want zij sloeg myn lam.
Laet mijn dog niet verlegen:
Ionkman in dees last;
Zij rijd hem tegen?
En zij houd hem vast:
Zy avanseerde langzaem voort,
Als zij in de Vest kwamen:
Grendeld' men de Poort.
de Val-brug op geheven?
En de Ketting sluit,
de knegt vol beven,
Borst de tranen uit,
Waer op de Iuffrouw hem sprak aen
Kom laet ons uit de koude,
Om een Glaesje gaen.
Aen Pauwen Tuijn gekomen;
Cijst de juffrouw fier
de Knegt vol schroome
Stond en beefde schier
de juffrouw die wou vrolijk zijn,
Begeerde een vrije Kamer:
En de beste Wijn.
Het delikaetste Eeten,
Kwam daer op den disch,
z'is neer gezeten,
Eijst een Roemer fris:
Een Roemer fris vol spaense wijn,
Gebood hem eens te drinken,
de gezondheid mijn.
Al wat de juffrouw noden,
Hy weigerde het alle bij,
doen sprak de juffrouw snode:
| |
[pagina 68]
| |
Het verwondert myn,
Terwyl de kou geeft appe[t]eit:
Ik bid u proeft dat Boutje:
Naer uw lust maer sneid.
De Lompert wou niet eeten,
Wat de Iuffrouw nood,
Hy scheynd bezeten:
Als een Bul die stoot,
Dan kykt hy na de spys en Wyn?
Dan teld hy al de Steentjes,
Die in de Schoorsteen zyn.
't Was half een geslagen,
Kwam de huis-waerdin,
Aen Iuffrouw vragen,
Of het was met haer zin:
Dat men een Bed, opmaken zou,
Sy sprak gy zult ons dienen:
Wy zyn ma[n] en Vrouw.
De Slaep zael ingekomen,
Spreek de Iuffrouw hem an?
Ik heb u genomen:
Voor myn Egte man,
Om dat gy zou verkiezen myn?
Vermits ook dat myn Ouders,
Overleden zyn.
Myn Baes en myn Moeder oude:
Zouden myn zijn straf:
Myn werk onthouden;
En ik van haer af,
Wou je nog werken voor de kost,
Ionkman gy zult wezen:
Als een Graef gedost.
De Iuffrouw haer ontkleeden;
Was den bloed in nood,
| |
[pagina 69]
| |
In angst en vreezen,
Word dan bleek, dan rood
't Was of zy sprak tot hout of steen,
Dus slaept de Ionge Juffer
De heele nagt alleen.
Aurora zend zyn luyster;
Waer op Febus straelt
Daer zy in duyster?
Zoo mee pronkt en praelt,
Het daegde steeds aen 't Firmament,
Als zy de Poort trad binnen:
Met dees malle Vent.
Zy gaet hem weder noden:
Na haer woning toe,
Zy zend een boden,
Na zyn Moeder toe,
Sy bragt hem aen een pragtig Huys,
Daer al de Boden treurden:
dat zy was niet t'huys.
Als zy haer Iuffrouw zagen,
Was de blydschap groot:
Wy zyn verslagen,
Ia tot in der dood:
Een schenkbort met een Glaesje sek:
Liet daer de Iuffrouw koomen;
Voor dees malle Gek.
Sy laet haer kamers kyken,
Netjes gestoffeert,
't Was al gelyke,
Of het hem niet deert:
Haer Kasten zyn gevu[l]d met Goud,
Sy sprak het is u meden,
So gy myn maer trouwd
De woorden hem verveelden:
| |
[pagina 70]
| |
Hy sprak weer van gaen;
Met toondze haer Iuweelen:
En sprak dus hem aen:
Sij sprak dit Cabinet is mijn,
Met flonkerende Steenen!
Paerels en Robijn.
Als hij nu zag de steenen:
die houten Sinterniklaes;
Begon te weenen,
Sprak ik moet na mijn Baes:
Ten eijnde liet zij hem nog gaen,
Verzogt hem om een reisje:
Weer te komen aen.
Nou is den Bloed ontslagen,
door zijn buffeldom;
Hy zag in veele dagen:
Niet eens na haer weer om:
Waer van dat zij een knijzing kreeg,
Waer door zij puur haer zelven,
Was als in de weeg.
|
|