De nieuwe Overtoomsche marktschipper
(1791)–Anoniem Overtoomsche Marktschipper, De Nieuwe–
Auteursrechtvrij
[pagina 34]
| |
Stem: Van de Blauwe VlagDe Liefde met een zoet genugt,
Baerd zoo meenig droevig zugt,
Gelyk ik zal verhalen,
Van een Koopmans Zoon verstaet,
In de Rotterdamsche Paelen,
Die een dogter minne gaet.
Deze dogter met 'er spoed:
Was een Linne naeister goed,
In zyn Vaders Huis wild letten?
Diende zy voor Kost en Loon,
Waer op hy zyn zinne zetten,
Op dees eerbaer maget schoon.
Hy sprak tot haer meenigmael,
Met een minnelyke tael,
Schoonste die der leeft op Aerde:
'k Kom u bieden aen myn Trouw,
Mogt ik, schoonste blom vol waerden:
U geniete tot myn vrouw.
Zy als een eerbare maegd;
Sprak tot myn geen liefde draegt:
Steld op my dog niet u zinnen,
Ik en heb niet als myn eer?
Gaet een edel Dame minne
Want gy zyt een magtig heer.
Deze Ionker ryk van min,
Sprak myn overschoon Go[d]in?
Laten wy zamen vereenen,
| |
[pagina 35]
| |
Tot dat de dood ons leven scheid!
Daer is een Ring met zeven Steene,
Tot een blyk van trouwigheid.
Deze maegd door min bevaen,
Heeft zyn trouw genomen aen:
Zy omhelsden met haer beyden;
Toen malkander met genugt,
En zy zwoeren noyt te scheyden,
Waer op dat zy raekt Bevrugt.
Hy heeft zyn Vader gevraegt,
Om te Trouwen met dees maegd;
Vader wil u niet verstooren,
Laet het weezen dog u zin,
Want ik heb haer Trouw gezworen,
En gekregen tot myn min.
De Vader sprak zeer obstinaet,
Neen ik dat niet toe en laet,
'k Zag u liever voor myn oogen,
Met een Strop om uwen keel,
Eer ik dit ooit zal gedogen,
Kiest een Ryke tot u deel.
Vader als het wezen kan,
Laet het dog geschieden dan,
Laet ons Trouwen 't onzer baten
En ons schanden dog behoed;
Want ik zal haer nooit verlaten
Zy draegt van myn Vlees en Bloed.
De Vader met een loose grond,
Sprak gy moet van hier terstond,
Na Moskovien gaen varen,
Nemen u Negotie waer,
Als gy thuys komt van de Baeren,
Sult gy Trouwen met malkaer.
Deze Ionker met bescheid,
| |
[pagina 36]
| |
Heeft dit aen zyn lief gezeid,
Die daerom droefheid ging toonen,
Dog hy sprak [h]ebt goede moet,
Daer zyn duyzend Goude Kroonen,
En een brief al met myn bloed.
Sy was daer niet mee te vree:
Sprak lief laet ik vaeren mee,
Doe gingen zy overleggen,
Haer in 't Schip te bergen dree,
Sonder ymand het te zeggen,
Tot zy diep waren in See.
't Schip voer uit de Maes zoo voort;
Na Moskovien dit aenhoord,
Dog de See door Storm en winden,
Brogt haer op een Klip aldaer,
Dat het Schip in kort verslinden;
En zy alle in doods gevaer.
't Volk kwam te nauwer nood:
Nog te land met Sloep en Bood,
Dog de Koopmans Zoon verheeven:
Is op Gods genade heen,
Op den Plank in Zee gedreven!
Met dees Maget vol geween.
Na twee dagen tyd zeer klaer
Wierden zy het Land gewaer
In Moskovien wilt weeten:
Kwamen in een Bosch te land
daer zy zogten na wat eeten,
't Geen haer diende tot bystand.
Als zy zyn in 't Bosch gegaen
Kwamen daer Twee B[e]eren aen
Droefheid zag men hier gebeuren?
Want dees Beeren als verwoed;
Gingen dees Maegd verscheuren?
dat dees Ionker treuren doet.
| |
[pagina 37]
| |
Hy schryft daer op staende voet
Eenen Brief al met zyn Bloed,
Met het opschrift daer beneven;
Waer in dat hy schuld en al,
Aen zyn Vader klaer gaet geven;
Van dat droevig ongeval.
Hy neemt daer een kort besluit,
Om te sterven met zyn Bruit;
Trekt de degen van zyn Syden
Stakze in zyn Iongeren hert,
Waer door hy in korte tyden,
Van de dood verslonden werd.
Een Pelgrim kwam daer voorby!
Vond dees brief nog aen zyn zy,
Gingse te Moscou bestellen,
En van daer op Rotterdam
Aen zyn Vader die met kwellen,
Als dees droeve Tyding vernam.
Deze Koopman dit gelooft:
Wierd van zinnen heel berooft:
Dat hy wygerde de Graetsie,
Aen zyn Soon tot d'Echte trouw
En heeft hem uit disperatie;
Gaen verhangen aen een Touw.
Hier kan yder geven agt;
Wat de liefde heeft voor kragt,
Als twee Herte zaem vergaeren:
Door de liefde reyn van aerd,
Ouders wild haer laten paeren,
Eer 't weerhouden droefheid baerd.
|
|