Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

CXXXII. [Vor al ein beilt aen ondersceit]

Vor al ein beilt aen ondersceit
Vercoren in dat hertze mijn;
Huer sach ich minnentlijch bereit
In heilgher stat om inghelic scijn.
Doe dachtich waer dat bidden dijn,
Ich weis vor waer gheen minnerlijn,
Nie hogher loon up erde en wan.
Mi quam eyn hope in mijn ghedachte,
Waert zo als mir mijn zien tzoe brachte,
So blide up erden leift ghein man.

Ich wilde mir, God ghehingde das,
Vuer al den loon mir goeder daet,

[p. 214]

 

Das ich in haer ghedacht doe was.

 

Helf God, wes worde mijns levens raet;

 

Mijn troost, mijn heil, mijn tzoeverlaet

 

Ware vast; maer nu in tziwele staet,

 

Daer omme ich niet verbliden can.

 

 

 

Mi quam ein hope in mijn ghedachte,

 

Want so als mir mijn waen tzoe brachte,

 

So blide up erde en leift gheen man.

 

 

 

Ach, wijflic beild, hoort hertzen wein,

 

Si roupt vast om ghenede an dijch;

 

Wat mijns is groos, ende daer tzoe clein,

 

Es eighin dir ghewillentlijch.

 

Dijn scauwen es mijn hemelrijch,

 

Das mir dwinct also truwelich;

 

Dor gheinen noot sceidich der van.

 

 

 

Mi quam, enz.