Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

CXXVIII. [O soete nature, wijflich moet]

O soete nature, wijflich moet,
Ghelijch der ebben enter vloet
Doestu mir liden zeer ende zacht;
Dijn zeden rein, dijn wesen goet,
Dijn bieldelic aenscouwen zoet
Es so gheprent in mijn ghedacht,
Wes ich begripe, dach ende nacht,
Mines niet anders in den zin.
Met zuetzer minnentlicher cracht
Bestu mir hertzen comen in;
Das willich vruechden dan beghin,
En wildic bidden, wijflich scijn,
Laes dir mijn dienst ghenouchlich zijn.

[p. 208]

 

Wilt niet versmaden, vrauwe rein,

 

Mijn minlic gonst, mijn truwe mein;

 

Es werde clein, die wil es groot.

 

In haender vruechden anders ghein

 

Dan ich dijn eighin bem allein.

 

Neemt das vor goet, het zi mijn noot,

 

Sint ich dir in mijn hertze sloot,

 

In haen des lidens niet ghemist.

 

Das mir tze liden nie verdroot,

 

Aen hoffe ende aen al arghelist,

 

Das du dan mijns ghenadich bist.

 

Das knielt vor dich de hertze mijn,

 

Laes dir mijn dienst ghenouchlich zijn.

 

 

 

Du best mijn troost, du bist mijn vruecht,

 

Du best allein das mir verhuecht,

 

Vor al des ich of erden aen;

 

Sal mir dijn wijfliche duecht

 

Versmaden, so bem ic ontwuecht,

 

En ic weis waer om vruechden gaen.

 

...minnelich oghe upslaen

 

Es mir tzo vruechden heils ghenouch,

 

En das ghedenc das ich ghevaen

 

Bleven moet na dijn ghenouch.

 

Wie last mir hertzen meer verwouch;

 

Nochtan ghenuecht mir wael de pijn,

 

Laest dir mijn dienst ghenouchlich zijn.