Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 154]

LXXXV. [Wi willen van den kerels zinghen]

Wi willen van den kerels zinghen,
Si sijn van quader aert;
Si willen de ruters dwinghen,
Si draghen enen langhen baert,
Haer cleedren die zijn al ontnait,
Een hoedekin up haer hooft ghecapt,
Tcaproen staet al verdrayt,
Haer cousen ende haer scoen ghelapt,
Wronglen, wey, broot ende caes,
Dat heit hi al den dach;
Daer omme es de kerel so daes,
Hi hetes meer dan hijs mach.

Henen groten rucghinen cant
Es arde wel sijn ghenouch,
Dien neimt hi en sijn hant
Als hi wil gaen ter plouch.
Dan comt tot hem sijn wijf, de vule,
Spinnende met enen rocke,
Een sleter omtrent haer mule,
Ende gaet sijn scuetle brocken.
Wronghele ende wey, enz.

Ter kermesse wille hi gaen,
Hem dinct datti es een grave;
Daer wilhijt al omme slaen,
Met sinen verroesten stave.

[p. 155]

 

Dan gaet hi drincken van den wine,

 

Stappans es hi versmoort;

 

Dan es al de werelt zine,

 

Stede, lant ende poort.

 

Wronghele ende wey, enz.

 

 

 

Met eenen zeeuschen knive

 

So gaet hi duer sijn tassche;

 

Hi comt tote zinen wive,

 

Al vul brinct hi sine flassche.

 

Dan gheift soe hem vele quader vlouke,

 

Als haer de kerel ghenaect;

 

Dan gheift hi haer een stic van den lijscouke,

 

Dan es de pays ghemaect.

 

Wrongle ende wey, enz.

 

 

 

Dan comt de grote cornemuse,

 

Ende pijpt hem turelurureleruut;

 

Ay, hoor van desen abuze,

 

Dan maecsi groot gheluut.

 

Dan sprincsi alle al over hoop,

 

Dan waecht haer langhe baert,

 

Si maken groot gheloop,

 

God geve hem quade vaert.

 

Wronghle ende wey, enz.

 

 

 

Wi willen de kerels doen greinsen,

 

Al dravende over tvelt;

 

Hets al quaet dat zi peinzen,

 

Ic weetze wel bestelt.

[p. 156]

 

Me salze slepen ende hanghen,

 

Haer baert es al te lanc;

 

Sine connens niet ontganghen,

 

Sine dochten niet sonder bedwanc.

 

Wrongle ende wey, enz.