|
| |
| |
| |
Ave Maria.
Ave, vul des hemels gratie,
In u cam metter salutatie
Vrauwe, verdrijft van mi temptatie;
Mijn herte, mijn zin bevure
Dat ic u mach doen visentatie
Maria, soete, werde name,
Ne ware dijn suver lechame,
Daer langhe of was ghescreven.
o Vrouwe, hoet ons vor sonden blame,
| |
| |
Gratia hebdi ons ghecreghen,
Maghet ende zuver moeder,
Bi u es God tot ons gheneghen,
U kint ende onse broeder.
Wi hadden, ne waerdi gheleghen,
Vrouwe, al eist dat wi sonden pleghen,
Te tijt sijt onse behoeder.
Plena van des hemels dauwe,
Dan mach u niet ghebreken;
Uut uwer bede, hemelsche vrauwe,
Wie aen u roupt met goeder trauwe
Ghine cuenten niet versteken;
Lost ons, vrauwe, uut allen rauwe,
Ende vor des viants treken.
Dominus hadde u recht vercoren
Hi wilde van u sijn gheboren,
Al dat te voren was verloren
Hoedt ons, vrouwe, vor allen toren,
Ende vor alre ander quale.
| |
| |
Tecum roupen wi ghemeene,
Die vul sijt van ghenaden;
Hets recht, u bede mach allene
En es sondare groot no clene,
Ic hebbe zonde menighe ene,
Nu staet mi, vrauwen, in staden.
An u ne mochte nie becliven
Ghepeins van dorperheden;
Werde vrauwe, helpt ons verdriven
Tu, ontfaermiche coninghinne,
Verlicht mine aerme crancke zinne,
Die nacht ende dach verswaren;
Mijn zonden zijn groot, mijn duecht es dinne,
Ic vreese nu vor mesvaren,
Bidt uwen zone dor uwe minne
| |
| |
In mulieribus, werde maghet,
Den prijs hebdi ghewonnen;
Daer omme eist dat ghi crone draghet,
Verheven boven der zonnen.
Langhe wasser na ghevraghet
Wilt mi eer mi de viant plaghet
Et benedictus sijn alle die gone,
Uwe vulmaecteit es so scone,
Des prijs moetic onberen.
Vrouwe, metter hemelscher crone,
Fructus werdt al openbare
Up den dach, die wi met vare
Toocht hem, moeder, werde care,
Ende doet so vele dat hi ons spare
| |
| |
Ventris heifti hooch verheven
Vrauwe, daer sal hi met u leven
Ghi muecht verbidden, hi mach vergheven;
Bidt vor ons eenpaerlike,
Wi aerme, die in sonden sneven,
Tui, maghet, moeder reine,
Ne moghen wi niet derven;
Want an u staet onse hope alleine,
Ghi moet ons troost verwerven.
Der werelt toeverlaet es cleine,
Ende emmer moeten wi sterven;
Wijst ons aerme al ghemeine
Amen, amen, tallen stonden,
Dat ons God in zwaren zonden
Ic bem zondare, ic wils u monden,
Maria vrouwe, sijt een orconden
Der broosheit mijnre naturen.
| |
| |
Staerct minen wille van of te stane,
Ende meerset minen rauwe,
Maect mi ghewillich om tontfane
Ende cracht van wachtene voort ane.
Hoet mi, vrauwe, in stane, in gane;
Einde.
|
|
Auteursrechtvrij