Opwaartsche Wegen. Jaargang 15

[p. 41]

G. Kamphuis
Cicero's dood

Aan P. Tollenaar

‘Zet hier mijn draagstoel nu maar neer’, zei hij
en wenkte naar zijn laatste trouwe slaven.
achter 't park glansde zon op zee; doodsraven
omkringden hem krijschend, steeds dichterbij.

‘o eens nog u, senaat en volk van Rome,
te bannen in den hartstocht van mijn stem!’
hoe eenzaam is het hier - zal Caesar hem
(ach, vriendschap!) eindlijk niet nog helpen komen?

de wind beweegt zachtjes zijn dunne haar.
daar kraakt een struik - vaart stremt tot vragend kijken:
is dit de man, wiens woord eens 't volk deed wijken?

een grijsaard, die met doelloos vaag gebaar
aarz'lend het zwaard afweert onder 't bezwijken:
zijn toga brengt een bloembed in gevaar.