Opwaartsche Wegen. Jaargang 6

[p. 238]

Wachten....
door Jaap Vogel.

Aan het speelsche grijs van een winterlucht
Zijn ernstig gepenseeld de zwarte takken
Of laatste menschenblij zij willen knakken
........................................
Soms, als het waait, is er somber gerucht.

Van hooploos droef zijn is hun houding oud,
Ze kunnen nauw hun pijnen stil meer dragen
Daarom is er hun eindloos kreunend klagen.
Terwijl toch zon ze soms beglinsterd met wat goud.

De zon gaat nu wat hooger bogen bouwen
En langzaam worden oud de langste nachten
Den Winter gaat zijn strengheid reeds berouwen

En zichtbaar komen lang verdoken krachten
Die pressend zich in duizend knoppen stouwen
Totdat die zwellen - en op openbersten wachten....