Ontmoeting. Jaargang 17

[p. 282]

Frank Daen
Draghiceni

De huizen liggen in het leem gedoken.
Hun rieten daken rusten op de grond.
De gevels happen met een grote mond
als haaien uit het water opgedoken.

Een tafel met wat krukken en in 't rond
hangen de kleren aan een lat te pronken.
Toch blijken de bewoners goed gezond
en spraakzaam in hun koele aardspelonken.

En dag en nacht fluit om het dak de wind
nu snijdend heet, maar 's winters brandend koud.
Hij is het die de mens eronder houdt.

Als mummies op een rij van jong naar oud
zo slapen zij, maar als de oogst begint
begrijpt men eerst wat of dit volk hier bindt.