Ontmoeting. Jaargang 16

[p. 103]

Lode Bisschop
Het pepermuntje

Toen zijn vader hen een pepermunt gaf, braken ze die in tweeën en namen elk een stuk. Het zijne brak hij vervolgens in drieën om voor elk onderdeel der preek een stuk te bewaren: de dominee verdeelde zijn preek altijd in drieën en bij elk gedeelte stak hij altijd een pepermunt in de mond. Nu echter kon hij zo niet doen, daar zijn moeder dit weekeinde vergeten had pepermunten in huis te nemen.

's Zondags vond hij altijd een feest. Niet omdat hij naar de kerk moest of omdat hij 's morgens krentenbrood kreeg, maar omdat zijn moeder altijd een trommeltje opende, voor elk er drie pepermunten uitnam en dan het trommeltje sloot en weer wegborg. En met name als er D.F. op de pepermunt stond kende de vreugd geen grenzen. Je kon dan nog boffen of wanboffen: je had harde en zachte pepermunt ook bij D.F. en die zachte waren spoediger op, maar in elk geval waren het hele dikke. Die van Albert Heyn waren dun en zó op. In de kerk was het stil zitten altijd erg moeilijk. Niet zozeer voor dat de dominee met zijn preek begon, je had dan afwisseling genoeg: de zegen, het dominee met zijn preek begon, je had dan afwisseling genoeg: de zegen, het bidden, het psalmzingen, de collecte, maar daarna begon de moeilijkheid: de dominee gaf een tekst op - gaf een inleiding - en verdeelde die dan in drie punten... ten eerste, ten tweede..., ten derde... En nu stak het jongetje bij elk onderdeel een pepermunt in zijn mond. Als er nu een echt mooie preek kwam, was het niet zo nodig geweest, dan vergat hij het zelfs soms, maar als de dominee een hield die hij niet begreep, dan troostte de heerlijke pepermuntsmaak hem. Na de tussenzang - een heerlijke afwisseling... stak hij de derde pepermunt in zijn mond.

Soms knabbelde hij er stevig op, draaide in zijn bank, kreeg een stoot van vader of moeder en keek verwonderd naar hun strakke gezichten, die enkel gespannen op de dominee gericht waren, zonder dat hij begreep waarom. Dan keek hij ook maar even gespannen, maar aangezien hij zich al erg spoedig verveelde, draaide hij weer, knabbelde op zijn pepermunt en kreeg dan weer een stoot.

Hij las alle bekende psalmen af, die hij op school geleerd had of spannende gedeeltes uit de Bijbel.

Eens toen de dominee juist een interessante preek hield over de schepping van het licht, liet hij een pepermunt rollen over de vloer dwars door de enorme stilte heen. Die rolde en rolde maar als een bol van licht zelf tot hij vlak voor de preekstoel liggen bleef als een uitdaging. Al de broeders en zusters keerden zich in hun zwarte pakken en jurken om en keken bestraffend naar de kleine boosdoener, foei hoe kun je dat nu doen, zodat hij schier onder de bank dook misschien in de hoop dat het licht terugrollen zou en hij de pepermunt oprapen

[p. 104]

kon. Alleen een zonnestraal door het kleurloze glazen venster moest lachen en gleed op de pepermunt. De dominee stopte zijn preek, humde en sprak verder over het licht.

Thuis kreeg het jongetje een gevoelig pak slaag.

Toen hij des anderen zondaags uit de kerk kwam en zich schuldig voelde, omdat hij misschien weer gedraaid, op zijn pepermunt geknabbeld en heen en weer gewiebeld had, schreeuwde hij erg hard tussen het kerkvolk, dat nog vol van de mooie preek, de orgelmuziek en de buitenlucht was: ‘Pa, krieg ik ook klapp'n?’ Alle broeders en zusters (wat heb dominee 't weer mooi zegd, ja nou, 't is een daipe denker) keken schuins naar zo'n beul van een vader, voordat ze zich als zwarte spreeuwen naar hun nest verspreidden en voor het eerst van zijn leven kreeg zijn vader een echte neiging om zijn zoontje een pak slaag te geven.

Zo rolde de pepermunt door heel zijn kerkgang heen en toen hij later 's zondags dikwijls naar het voetbalveld trok, er een rol V.S. kocht, er een pepermunt uithaalde en opknabbelde, proefde hij dwars door het voetbalspel heen, terwijl de bal naast het doel rolde, de sfeer van de kerkgang.