Ontmoeting. Jaargang 16

[p. 95]

Jan van Royen
De dagen zijn nu gelijk

ik heb tijd te kort om je te zeggen
de zwarte dag van gisteren
de lichte zekerheid van morgen
de onherhaalbare samenkomst van vandaag
de vogel heeft gevlogen boven de wouden
de vogel heeft gesproken
jij alleen kon het horen
de vogel is neergestreken op je land
je gezicht was zo ontroerd
er kwamen tranen in je ogen
en je beefde bij elke wiekslag
het woud was nog klam van de dauw
als een okerkleurige pauw gekleurd
liep ik over je paden
als een boom geplant
stond ik op je borst
en jij rolde maar als een pit
door mijn vlees dat overvloeide
zo verliep de tijd in zwijgen

ik heb tijd te kort om je te zeggen
om je te fluisteren deze droom
zo droomde ik toen je hart pijn deed
toen je zei dat ik weg moest gaan
toen je hoopte dat ik niet nat zou regenen
maar ik werd nat als een spons
ik heb tijd te komt om je dit alles te zeggen

waar zijn de lichte dagen gebleven
waar is de zon en de zee
waar zijn de wolken als schapenvelden
waar is ons gesprek dat niet is gekomen
waar is het vuur waar ik van droomde
ik weet het wel
een boom zonder bloesem kan geen vruchten dragen
maar misschien bloeit de boom
ergens in de diepte van het woud
misschien zijn de bloemen bang voor stemmen

[p. 96]

 

zoals mijn mond voor een bekentenis

 

elke dag is nu gelijk

 

het geluk bij jou ligt in de toekomst

 

zo kom ik steeds tijd te kort

 

alles slaapt en wacht