Ontmoeting. Jaargang 16

[p. 58]

Debuten

Jan J. Abels
Credo

La danse funèbre.

In lichamelijk licht
ben ik een
vuurvlieg;

dans ik de
aarde met beide voeten
in monotoon cadans;

zwetend onder de huid
dans ik de
aarde, met uitgebrande
ogen.

C'est la danse
funèbre.

Credo

Een zilveren stem heeft
gezongen, en het lied ging,
onaards, mijn oren voorbij.

Een rondo
van geluk,
een lachende
dans van
muziek;
een hart
pizzicato violen.

[p. 59]

 

Dit is de hemel, en dan: De aarde. Een gesprek

 

tussen de huizen in. Het zijn vader en zoon -

 

het gewone op een avond, zoals alle andere avonden.

 

 

 

‘De doden zullen wel een

 

spotlied zingen:

 

 

 

de sterren van licht draaien

 

averechts door het leven, o,

 

stenen hebben nog nooit

 

gelachen, en

 

 

 

liefde is het breekbare

 

geluk van kinderen.’

 

 

 

‘De doden zingen;

 

op de wereld heb ik

 

dat nooit

 

gehoord, vader.

 

 

 

Ik geef de doden een

 

blij lied:

 

een Goddelijk leven.’

 

 

 

Gewichtloos van

 

vreugde loop ik mijn

 

losse gevoelens te

 

zingen.

 

 

 

Langzaam opent het

 

einde van een te

 

nauwe straat de

 

wereld, en

 

dansend

 

besef ik dat mijn

 

borst te klein is.

[p. 60]

 

Heldere kleuren flitsen

 

de grond uit, en

 

bomen wijken om de

 

zon te laten zien, die

 

antwoordt met goud

 

en warmte.

 

 

 

Vrienden zingen een koor van

 

bekende

 

muziek, heel oud en vriendelijk.