Ontmoeting. Jaargang 15

[p. 91]

Nora Petit

I

toen de spraak dienstbaar werd
en veelstemmig leven voortbracht
toen tijd niemand rekende
toen alle aardlagen bekend waren
en aarde het middelpunt was
zo goed dat nooit duisternis op aarde heerste -
een onmogelijk en nimmer
uitgesproken oordeel -
in die dagen begon de mens naam te maken
en werd een zeer gezien vreemdeling

II

men woont in het leven als in een
dun gebouw, een horige stad
onder de steden
hier blijf ik denk je voorgoed
en je gelooft niet dat het niet waar is
het wordt steeds drukker
een volksbuurt waar veel omgaat.
gemener dan vergif is het
dodelijk lawaai.
we leren het nooit dat iemand naast ons
sterft wit wordt en strak als een kaars
na nieuwjaar

het leven omzeilend tot
van jezelf een druppel ik
zo groot als de wereld zo groot
een vuistvol armzalig leven
het lijkt waarop lijkt het
op ik op iemand?
is daar iemand?
er is niemand te vinden
de aarde heeft het hoofd laten hangen
wij worden koud in de wintertuin

[p. 92]

III

midden in het randbos is

het verleden gehecht met
een veelvingerig leven
het is een stilte van voor 1000 jaar
de veeltonigheid der vormen is elke
dag opnieuw een gebeurtenis
waarin niets plaats vindt
het leven gaat over en door de graven
ook daar is het randbos voor

de dood grijpt achter de stammen
vogels springen uit de mist omhoog
er is geen kou om de kilte weer te geven
aan het hout verkleumen de sekonden
nu sterven ook de voeten van de wandelaar

er beweegt iets op de vijver
het is een donsveer weggewaaid
toen een zwaan zich poetste
het is niet noemenswaard
het is maar een kleine
japanse prent

IV

toen het middag begon te worden
nam ik mijn hand en schreef:
omdat ik altijd geloofd heb
in het teken ararat
omdat ik zeker wist
dat er een begin is gemaakt.
toen veranderde er veel op aarde
het werd donker en stil
en ik sliep op de aarde vergeten
ik hoorde mijzelf een psalm zingen want
ik geloofde nog steeds
dat het eenmaal dag zou zijn
ik vertrouwde op de bomen
aan de vogels gaf ik mijn woord

[p. 93]

 

wij bedrogen elkaar niet

 

ik leende van de bloemen

 

ik leefde in een huis van geloof

V

toen ze hem brachten paste hij in

de holte van mijn hand
en ze verzekerden dat hij tevreden
was met een warm nest
dat was voldoende
wetend dat geluk ook warm maakt
pasten wij ons aan en
gedroegen ons als dieren
in een herfstbos waar nooit
iemand jacht op maakte

onherkenbaar zijn we veranderd

jaren ouder
ik zag het aan de wijze waarop
je een appel at
aandachtig om het klokhuis te sparen
groef je in de vrucht
niets schenden dacht ik
dat is ook een manier van leven

VI

ik leef weer in een schelp

ik ben heel anders mens
ik moest ineens het streepvel van de regen dragen
en warm slapen en nooit meer opstaan
de bomen staan op straat te spreken
met het daglicht
ik weet dat ergens vrede is gesloten
nu kan ik ook weer lachen en
mijn stem binnen roepen

[p. 94]

VII

het is binnensmonds een subtropisch eiland
men leeft er verliefd zonder haast
worden wij donker en rijp
een egyptische harp is het hart
lui van verzamelen
en honds de tong die tegenspreekt

VIII

gaan slapen
heimelijk verrukt
languit in een droom
een boom slaapt staande
van de bladeren druipt regen
het kan nacht het kan ook dag zijn
niemand weet het
niemand weet het dat
de bloedstroom trager wordt
dat de huid waarin hij leeft
gaat lijken op dat malle dier
de mens

en slapend is daar het kind
van vroeger
het bouwt een tent om zich heen
en daarin zijn dieren en hobbets
en een dwergje
het is om te lachen
het lacht ook hardop
toch is het niet echt grappig
om te leven
en daarom wordt het bang en
veel te vroeg te oud om te huilen

ook wordt men slapend zo rijk
als een koopman
komt thuis met vreemde waren
in ruil voor een zak zilver
geeft men het liefste
dat men heeft

[p. 95]

 

une vagebonde

 

te zijn is wat men wil

 

en men ontsteelt aan het leven

 

een groot schip en vaart er mee door de nacht

IX

dagelijks gewekt uit de halfslaap

de dag is inmiddels gevorderd
wat ontbreekt wordt in kaart gebracht
o, nu een nest in de bomen te bouwen
het koel keramisch verstand te ontvluchten

X

het huis is zo agrarisch als wat
het is nergens tot zwijgen verplicht
het bloeit uit de straat omhoog
het is vrij het heeft een delicaat oog
voor vernieuwing, kortom het maakt
een vrouwmens van mij

het huis dat is meer dan de buren boven je
het is cellulair een daad
waaruit van alles ontkiemt
ik heb die vier benarde muren lief
ik ben net oud genoeg om dat te weten
dagdromend ben ik thuis geraakt