Ontmoeting. Jaargang 15

[p. 27]

Fem Rutke
Kus mij nuchter

Wij waren een morgen verdwaald in die armen,
wij waren verdwaasden in ligstoelen lucht
en waren geen opgeloste aarde
geliefde,

ga verder

en houd je staande.

Er is te veel dat ontucht
ducht
in mij
die van de lucht wil leven.

Want kijk, de mensen
de grote mensen
en hun kleine verdraaide stervensmoment.
Zij zijn de ongekende vuren

van liefdesuur
in late wending.

Daarom, wij mogen niet meer dralen
in zachte vleugelslag,
windstilte,
wijs makend tellen van vreemd licht.

Vertrouwder zijn ons stormen, regens
in koersen
van een zee
van hemels.

Een kap moet je dragen,
een deksel van tweestrijd,
om toegewijd de dag te groeten:
een dood zonder denken, sonore verrassing;

een monument van armenzorg.

(Onthul het niet!

[p. 28]

 

Vergader palen.

 

Verzin geen dromen.

 

 

 

Kus mij nuchter.)