Ontmoeting. Jaargang 14

[p. 341]

C.J. Huizinga
De verloren vader

Het was alleen maar een gebaar
dat plotseling de diepte kreeg
van een heel leven; hij wees: daar
hoor ik thuis, niet hier.

Zo leeg

en wit was nooit een mensenhand,
maar machtelozer het gebaar
waarin zijn leven is gestrand:
zo ben ik nu, vergeef me maar.

Hij glimlacht als hij mij begroet
en ieder afscheid glimlacht hij
zo moedeloos en zo voorgoed:
zoals ik ben, zo ook ben jij.