Ontmoeting. Jaargang 14

[p. 133]

Jan Plenter
Confidentie

Soms heb ik het gelaten gevoel,
dat alle zitmensen in de coupé
weten, dat ik een dichter ben.
Ze applaudisseren niet,
omdat ik grijpvingers heb,
ze leggen mijn hoofd niet op de rails,
omdat mijn hals te zacht is,
ze stappen een station eerder uit
van vale bevreemding.

Vaker heb ik het lege gevoel,
dat alle in- en uit-
stappers van de eetwagon,
weten, dat ik verzen maak.
Nu ja,
je houdt duiven
of loopt naar de duivel,
je kijkt televisie
of houdt supervisie,
je zegt Doopgeloften
of Gossiemijne,
je roept om hulp
of de melkboer:
ze accepteren
onverschillig.

Meestal heb ik het lustgevoel,
dat alle reismensen van de trein
schreeuwdenken:
sla die vent dichter,
verzegel zijn onthullingsspleet;
wij wensen niet naar zijn believen
als rotte appels in bomen te hangen,
als liederen tussen vleugels te stijgen,
in dierenvellen rond te lopen
of resteloos ontdaan te worden
van Bikiniverwachting.

[p. 134]

 

Verstop maar rustig

 

ontsnappingswegen,

 

blokkeer maar lustig

 

uitlaatkanalen:

 

op

 

naar de grote eruptie!