Ontmoeting. Jaargang 10

[p. 259]

Anna Mertens

Het woord, dat in mijn hart nu ligt,
Bij 't denken aan uw aangezicht
Is ‘tederheid’ alleen.
't Blijft onveranderd 't zelfde steeds
En bloeien aarzelt er alreeds
Over mijn lied weer heen.

Ik weet opnieuw uw leven weer,
Daar daalt een zegen over neer
Van ernst en lieflijkheid,
Van vrede die zichzelf niet weet,
Maar in den strijd zelfs niet vergeet
Hoezeer het is bereid.

Tot zegen voor deze aarde schoon,
Uw zeer geliefde vaste woon
Met bloesem overtogen,
Waarin de schoonheid teken is
Van komende verheugenis
Verborgen voor onze ogen.

En stoot gij u aan 't raadsel, waar
Zich stoot en prins en bedelaar,
God geve u uw verlangen.
God vull' de handen van elk mens.
Hij geve u uw eigen wens
En doe u loon ontvangen.

Laat in mijn hart de tederheid,
Het deel, waartoe ik ben bereid,
Daar het niet méér mocht zijn,
God laat toch in mijn leven toe
De bloem, die hij herbloeien doe
Uit blijdschap en uit pijn.