Ontmoeting. Jaargang 1

[p. 158]

Willem Enzinck
Een winternacht

Zij had haar onschuld gelegd
aan mijn àl-wetend donker
en vóór er een woord was gezegd
zeeg uit het peilloos geflonker
der sterren de slaap licht en donker
om haar, om mij, om de stilte van ons
met niets dan het stage gegons
van ons bloed, adem mond uit mond in,
naar dat vage, dat suizeldiepe begin
van een droom, die, ongekwetst
bij het opkomend stedelijk geloei
van de ochtend, in een sneeuwwitte bloei
op de ruit stond geëtst.