Ontwaking & Nieuw Leven. Nieuwe reeks. Jaargang 10

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 204]

Liederen

I
Doode jeugd

Roerloos ligt zij op de baar
In den stillen nacht.
Wij, gebogen, dragen haar
Tot de witte graven, waar
Ons de winter wacht.

. . . . . . .

Zij leed blij haar lijden uit
Rustende op mijn schoot;
‘Broeder, ween geen scheiden uit
Als gij straks de groeve sluit
Op mijn jongen dood’

Met een smarten-zware zucht
Heb ik haar gekust.
Als blij-blauwe zomerlucht
Ging zij zonder doodsgerucht
Tot haar lange rust.

Mèt haar ging de vreugde heen
Uit mijn vreemd bestaan.
Ach, wat troost is droef geween;
Langs den bangen weg alleen
Zal ik treurend gaan.

[p. 205]

 

'k Wist wel dat zij sterven ging

 

Op een kouden dag.

 

In haar open oogen hing

 

Wat ik mèt haar kus ontving:

 

Troost-doorzonde-lach.

 

 

 

. . . . . . . . . . . . . . .

 

 

 

Komt, de zon zinkt in de zee;

 

Neemt haar teeder op;

 

Draagt wat brooze rozen mee;

 

Langzaam-plechtig, trêe voor trêe

 

Tot den grijzen top.

 

 

 

Vaal-zwaar daalt de nacht omlaag

 

Over 't verre veld;

 

Als een angstig-vreemde vraag,

 

Rilt het maanlicht, bleek en traag,

 

Op de baar, die helt.

 

 

 

Roerloos ligt zij op de baar

 

In den stillen nacht.

 

Wij, gebogen, dragen haar

 

Tot de witte graven waar

 

Ons de winter wacht...

II
Toen ik sterven zou...

Aan mijnen vader

Weet gij dat uur nog toen ik sterven zou?
Langs blank-bebloemde vensters sloop de kou
Tot waar ik bleek lag in den rossen gloed,
Die grillig glansde over het stollend bloed,
Dat statig stroomde rond verborgen wond.

[p. 206]

 

Weet gij nog hoe gij zinloos-starend stondt

 

En duizlend hielpt den bloedstroom te bedwingen;

 

Hoe schreinend-traag de kil-wreede uren gingen

 

En hoe ik, bij den smart-geboren dag

 

Zacht levend uit den dood, te slapen lag?

III
Avondliedje

De lamp werpt schaduw over mij:
Ik peins in droeve droomerij
Van eerste liefde, lang voorbij.

Ik lag aan 't donkrend avondstrand,
Mijn haren streelde een zachte hand...
De zee lag ver in purper-brand.

De nacht streek loom neer op de kust,
Moe was de zee in slaap gesust...
Ik heb hààr blij-ontroerd gekust.

De maan steeg langs een lichte glooi:
De lucht diep, zonder wolkenplooi...
Zoo droomend was het leven mooi.

Wij stonden op om heen te gaan,
Bleven nog even zwijgend staan...
Die zee, die kus, die stille maan.

Deze avond is nu lang voorbij;
De lamp werpt schaduw over mij...
Ik staar in verre mijmerij...

WILHELM LOEB.