Ons Erfdeel. Jaargang 20

[p. 64]

Hans Andreus
Een dodenklaaglied

Laten wij maar nergens meer over spreken.

Wij waren de zwijgende mensen uit de bergen,
de haastige mensen uit de hoge steden,
de kalme mensen van de rivier,
de lachende vreesachtige mensen van het oerwoud.

Wij waren de wijzen uit het oosten en het westen,
wij waren de warme kinderen van de zuidelijke zon,
de koele kinderen van de noordzee en het noordland.

Dat is nu allemaal even voorbij
als het kloppen van onze harten.
Wij zijn de grijze gangen, blinde ogen, lamme handen, voeten,
starre wassen ontzettende beelden,
duisternis.

Wanneer wij lopen zijn wij manke dieren.
Wanneer wij vliegen zijn wij lompe vogels.

Wij zijn de eindeloos durende film van de dood.

Want het ergste is:
zolang wij ons nog de kleur van één bloem,
de liefde van één mens, de zachte huid van één nacht
proberen te herinneren,

zolang nog wordt het niet licht voor ons.

Laten wij zwijgen.
Laten wij maar nergens meer over spreken.

Uit: Zoon van Eros.