Ons Erfdeel. Jaargang 10

[p. 106]

herinnering aan Holland

Denkend aan Holland
zie ik brede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hoge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een groots verband.
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.

henri marsman
(verzameld werk, 106 - amsterdam 1960)

[p. 107]

thinking of holland.

Thinking of Holland
I see broad rivers
languidly winding
through endless fen,
lines of incredibly
tenuous poplars
like giant plumes
on the polder's rim;
and sunk in tremendous
open expanses,
the farmsteads scattered
across the plain:
coppices, hamlets,
squat towers and churches
and elms composing
a rich domain.
Low leans the sky
and slowly the sun
in mist of mother
of pearl grows blurred,
and far and wide
the voice of the water,
of endeless disaster,
is heard and feared.

henri marsman
(vertaald in het engels door james brockway - the literary review, V-2, 1961-'62, 193 - fairleigh dickinson university at teaneck, new jersey)

[p. 108]

souvenir de hollande.

Pensant à Hollande
je vois des rivières
passant à travers
l'infini des landes...
peupliers flexibles
par rangs indicibles...
tels de hautes plumes
plongeant dans la brume.
Dans l'immensité
des brouillards plongées,
des fermes semées
au large des champs,
bosquets et hameaux,
tours bien découpées
d'églises, ormeaux...
Dans ce vaste ensemble,
un ciel très bas semble
de grises vapeurs
où le soleil meurt
en mille couleurs.
Or, où que l'on soit,
l'on entend la voix
de l'eau qui s'infiltre...
et craint ses sinistres...

henri marsman
(vertaald in het frans door andré piot, op verzoek van de redaktie van ‘ons erfdeel’, in 1966)

[p. 109]

erinnerung an holland.

Denkend an Holland
seh ich breite Flüsse
träg durch endloses
Flachland gehn,
Reihen unglaublich
schlanker Pappeln
wie hohe Federn
am Horizonte stehn;
und im riesigen
Raume versunken
die Bauernhöfe
verstreut übers Land,
Baumgruppen, Dörfer
mit stumpfen Türmen,
Kirchen und Ulmen
im stolzen Verband.
Und der Himmel hängt tief
und die Sonne allmählich
im grauen Dunste
vielfarbig verschwimmt,
und ein jeder im Lande
die Stimme des Wassers
ewig unheilverkündend
angstvoll vernimmt.

henri marsman
(vertaald in het duits door georg hermanowski, op verzoek van de redaktie van ‘ons erfdeel’, in 1966)

[p. 110]

воспоминание о голландии

Думая о Голландии,
вижу широкие реки,
лениво бредущие
бесконечно далекой равниной.
Вижу редкие тополя,
как султаны из сизых перьев.
Вижу домики, как острова,
утопающие в волнах.
Вижу древние вязы, деревни,
в прозрачном дрожащем мареве -
они для меня
как слова
с ѕаглавными буквами колоколен.
Вижу солнце,
улегшееся у ног
многоцветно-серых туманов.
И повсюду голос воды,
тревожный голос воды -
словно голос беды...

henri marsman
(vertaald in het russisch door a. jakov - ladon' poeta. stichi gollandskich poetov, 73 - izdatel'stvo ‘progress’ - moskva, 1964)

[p. 111]

ricordo di olanda.

Pensando all'Olanda
vedo larghi fiumi
scorrere lentamente
per la pianura infinita,
file di pioppi
mirabilmente radi
stare come piume
alte all'orrizonte
ed affondate
nello spazio immenso
le fattorie
disperse per i campi,
e gruppi d'alberi, villagi,
torri, tronche,
chiese, olmi,
in un grandioso tutto.
sopra il cielo è basso
e il sole lentamente
affoga nelle nebbie
grigie cangianti,
e in tutte le regioni
la voce dell'acqua
coi suoi disastri eterni
è sentita e temuta.

henri marsman
(vertaald in het italiaans door gerda van woudenberg en francesco nicosia - poesia olandese contemporanea, 123 - schwarz editore - via s. andrea 23, milano 1959)

[p. 112]

minne av holland

När jag tänker på Holland,
ser jag breda floder,
som trögt genom gränslöst
lågland går,
rader av popplar,
otänkbart skira,
som likt plymer
mot himlen står;
försvinnande små
i den väldiga rymden
ligger gårdarna
runt omkring,
byar, alléer,
toppade pilar,
almar och kyrktorn
i sluten ring;
himlen är låg
och solen beslöjas
av gråaktigt dis:
det är alltid likt höst;
och överallt hör man
det fruktade vattnets
eviga, farliga,
lågmälda röst.

henri marsman
(vertaald in het zweeds door martha a. muusses - landvinning, 12/13 - stockholm 1944)