Op 23 mei 1963 werd de Prins der Nederlandse dichters, Adriaan Roland Holst, vijfenzeventig. Onze hartelijke gelukwensen en grote achting menen wij niet beter tot uiting te kunnen brengen dan door het afdrukken van ‘Het Eiland der Beminden’ met de Franse vertaling ervan, een der vele blijken van zijn ongebondenzijn aan de tijd.
[pagina 2]
[p. 2]
Het eiland der beminden
De harpen slaan, en vangen aan bijzijden
de reien der nu zingende beminden
te ruischen, en een zaligend verblinden
waait, en het bloed
wordt als een zee bevlogen, en de vloed
der dans breekt in het schuim van ijl verblijden.
Zie, de verrukten - zie, de nameloozen,
o, hart, dat nooit van de aarde dorst ontkomen;
zij hebben eenmaal roekeloos der droomen
noodweer getart,
en ingescheept op een ontredderd hart
zingende naar dit eiland zee gekozen.
O, de vergeten eeuwen na die landing...
wat zijn zij in de glinsterende tijden
van de verrukkingen, van het verblijden,
dat dezen bindt?
Hoor, achter hen, ergens in licht en wind,
jubelt de dood nog... hoor, de heldre branding...
ADRIAAN ROLAND HOLST
(Uit: ‘Voorbij de Wegen’, 1920)
[pagina 3]
[p. 3]
l'Ile des bien-aimés
Les harpes jouent et viennent, d'un soupir
le choeur ravi des amants soutenir
qui déjà chante... et l'aveugle désir
vibre et survole
leur sang, tel la mer; et la danse, en molle
écume de gaité légère, de jaillir!
Coeur qui jamais de terre ne t'élève,
Vois ces charmés, ce qu'ils étaient s'achève:
Ils ont un jour, sans rien peser des rêves,
bravé les vents;
à bord d'un coeur désamarré chantant
ont pris la mer vers l'Ile et vers ses grèves.
Dès l'arrivée, ô bienheureux oubli...
Leur passé... qu'est-ce... en ce jour qui leur luit,
Auteursrechtelijk beschermd
