Ons Erfdeel. Jaargang 5

[p. 54]

[Gedichten van Hubert van Herreweghen]

Kerkraam

Een zwarte man, een gouden vrouw
en een purper kind, die samen
glimlachen in de klare kou
van in lood gevatte ramen,

houden hoge ogieven dicht
en slaan het vergezicht open
met subtiel bedrog van licht
door lichaam en alm gelopen.

Zij arbeiden, aandacht en stiel,
naar de timmerbank gebogen,
en windend uit een spinnewiel
de draad met vingers voltogen,

lenend elkander ruimte en kleur
en vrede en peinzend verbazen,
omdat, gebeure wat gebeur',
werk is extase.

[p. 55]

Vitrail

Homme noir, femme dorée,
Enfant pourpre qui tous trois
Sourient au limpide froid
Des vitres de plomb gainées.

La haute ogive fermant,
Ils tiennent la vue ouverte
La lumière ruse, experte,
Parmi corps et instruments.

Travail d'artisans soigneux.
L'homme à l'établi se penche.
D'un doigt precautionneux
le fil du rouet s'épanche.

Ils se pretent traits, couleurs,
Leur paix et leur rêverie...
Puisque l'extase est la soeur
Du travail. Qui travaille prie.

[p. 56]

II.

 

Alsof de tafel aangerecht

 

zal worden tussen planeten

 

om er, zoals het Boek het zegt,

 

het hemels Avondmaal te eten,

 

 

 

alsof de dungespannen draad

 

de zaligen moet omkleden

 

in 't licht, verrukkelijk gewaad

 

rond verrukkelijke leden,

 

 

 

zo wordt het edel hout bedoeld

 

door de tastende instrumenten,

 

zo wordt de witte wol gevoeld,

 

regen op gras in de lente.

 

 

 

De mens, met de dingen bezig,

 

die ze vormt naar zijn geest en stelt,

 

is volmaakt op aarde aanwezig.

 

Slechts het volmaakte telt.

Zij werken ieder aan hun droom,
de vrouw zal de zorgen spinnen,
de man zet de zaag in de boom,
de zoon wacht om te beginnen;

hij verzamelt zijn eenzaamheid,
zijn zang, zijn waarheid, zijn woorden,
en telt de dagen van de tijd
tot de komst van de bekoorder,

tot het spel met het kwaad begint
tot de kracht uit hem mag breken
tot als donder en wervelwind
hij woorden van God mag spreken.

Een zwart man, een gouden vrouw en
een kind blauw in de zonneschijn
mogen, in vreze en vertrouwen
werken en samen zijn.

hubert van herreweghen

[p. 57]

II.

 

On dirait la table mise

 

Parmi les astres lointains,

 

Pour - comme le dit le Livre -

 

Manger le souper divin.

 

 

 

On dirait qu'un fil très mince

 

Tendu, vêt les Bienheureux

 

D'un costume ailé de Prince,

 

Couvrant leurs corps glorieux.

 

 

 

Le bois noble se découpe

 

Sous les outils caressants.

 

La laine se roule en houppe.

 

Ondée sur l'herbe au printemps.

 

 

 

L'homme occupé par les choses

 

Tout à leur achèvement

 

Selon son art les compose,

 

Sur terre complètement.

Chacun travaille à son rêve.
La femme ourdit son souci
L'homme plante en pleine sève
Sa scie et l'Enfant aussi

Concentre la Vérité
Pour en faire chant de grace,
Compte les jours à dater
Avant due l'Enchanteur passe...

Avant que s'ouvre le jeu,
Que la Force se libère
Que, dans l'orage et le tonnerre,
Il parle la Langue de Dieu.

Homme noir, femme vermeille,
Enfant bleu, plein de rayons,
Travaillent - Paix sans pareille! -
En toute communion.

HUBERT VAN HERREWEGHEN

(Transposé par André Piot)