De Noordstar. Jaargang 3

[p. 96]

Het tuiltje van het bal.

Wat was ze schoon! zy telde zestien jaren.
Hoe liefelyk, en teêr, en engelrein.
Met flinksen leest en gouden lokkenbaren,
Zulk helder oog, de mond zoo rood en klein.
De morgenroos week voor haer wangenbloesem,
Zy scheen vorstin by jonkheids feestgeschal,
En trotsig pronkte op heur albastren boezem

Het tuiltje van het bal.

Zy wist het, ja. Wat schoone zou 't niet weten,
Wen alles juicht waer ze éénen oogslag waegt,
Zy, 't ideael van schilders en poëten,
Die oog en borst in liefdevlammen jaegt?
Het bal begon: de veêl en bas doorkloofde
De warme lucht: de zael viel hun te smal.
Zy schitterde uit, wier frischheid 't schoon verdoofde

Des tuiltjes van het bal.

En de ochtend bloost: de wind speelt met haer lokken,
En dartel gaes omzweeft den blanken hals.
Heur ademtocht, van oostergeur doortrokken,
Jaegt nog, versneld, by 't golvend boezemmalsch.
Ze kwynt, bezwykt, de doodslach groefde een kuiltje
In hare wang, die niet meer blozen zal,
En 't graf ontvangt 't, als zy, verlepte tuiltje,

Het tuiltje van het bal.

p^r. van duyse.