De Noordstar. Jaargang 1

[p. 93]

Vlaemsche tael.

Welk is sedert tien jaer de bestemming, het lot van het vlaemsche volk geweest? - Eenen gedurigen stryd tegende uitheemsche zeden en grondstelsels, eene onophoudende worsteling tegen de verbastering en dwingelandy welke het langs allen kant bestormen, heeft het te onderstaen gehad. Die stryd is eene bedekte worsteling geweest: in openbaren oorlog kan men tegen een volk niet voordeelig gelukken.

Een der sterkste verdedigingsmiddelen eens volks is zeker zyne moedertael. Om ons dezelve te ontstelen heeft men begonnen de kennis der fransche tael als eene soort van proeve van bekwaemheid, goede opvoeding en verstand te beschouwen. Men heeft getracht eenen zweem van belachelykheid te werpen op de tael die het volk spreekt, welke het van zyne voorouders is achtergelaten en die het als eene schutsvrouw tegen vreemden invloed en verbastering moest bewaren. Een gevolg der verdrukking onzer moedertael en der uitsluitende bescherming der fransche spraek en letterkunde, is geweest ons uittesluiten uit alle bedieningen welke min of meer van het bestuer afhangen. De Walen wien het fransch om zoo te zeggen eigen is, hebben gevolgenlyk alle ambten tot zich getrokken, en zyn als een verhongerd Kozakken leger op de vlaemsche provincien gevallen. De inwoonders der provincie Antwerpen hebben hunnen koophandel zien vervallen, zonder dat het Hooge Bestuer er zich het minste mede bekreund heeft, uitsluitelyk in het zigt hebbende de nyverheid der Waelsche provincien te ondersteunen. Vlaenderen heeft zynen linnen-

[p. 94]

handel zien uitdroogen en als versmachten, allen hebben de plaetselyke bedieningen, welke hun nog eenig voordeel konden toebrengen, door Walen ingenoraen gezien. Met de fransche spraek hebben zich ook de fransche dweepery en het zedebederf in ons land gevest, en het volk heeft zyne oude godsdienstige gevoelens en overtuigingen ten spot gesteld gezien, en gedeeltelyk zien ten gronde zinken. Lang hebben wy dit alles met lydzaemheid verdragen; lang hebben wy onze klagten in onzen boezem verholen gehouden en ons verduldig getoond; doch eindelyk heeft zich de wil des volks moeten uiten, want langer te zwygen ware eene lafheid geweest. Dan hebben wy onze begeerten te kennen gegeven, onze regten weder geëischt, en wy hebben dit gedaen met bezadigdheid en kalmte. Ontelbare verzoekschriften zyn er aen het hooge Bestuer ingezonden geweest, ten einde de inbreuk die men nu reeds tien jaer lang op onze regten en vryheden gedaen heeft, te doen herstellen. Met nederigheid hebben wy ons aen het Bestuer en aen de Kamer der volksvertegenwoordigers aengeboden en verzocht de tael, het schoonste gedenkteeken onzer voorouders in hare oude regten te herstellen en niet toetelaeten dat men ons in eene tael blyve bestieren welke wy niet verstaen. Dit alles heeft niets geholpen; men heeft de verzoekschriften tot den Minister van binnenlandsche zaken verzonden, en God weet wat ervan zal geworden. Ondertusschen wacht het volk en blyft het in de verdrukking zuchten. Nogtans heeft men den moed niet opgegeven. De Provincien Antwerpen, Gent, Brugge hebben zich afzonderlyk tot hun Provincie Bestuer gewend, en nieuwe pogingen ten voordeele hunner moedertael gedaen. Er zyn mannen gevonden geweest, welke nog genoeg echt vlaemsch bloed in het hart voelen kloppen om hunne stem ten voordeele hunner broeders te verheffen en hunne zoo lang miskende regten op nieuw te doen gelden. In Antwerpen hebben wy reeds, dank zy er den heere Colins voor, eenen, zoo niet voldoenden, ten minste voordeeligen uitslag bekomen. Nog meer zouden wy verkregen hebben, zoo wy niet hadden moeten worstelen tegen de antinationale inzigten en kuiperyen van den Heer Gouverneur en van eenige zyner aenge-

[p. 95]

worvene slaven, welke zich laeg genoeg geschat hebben om alle gevoel van eigenwaerde en vaderlandsliefde afteschudden, en voor de hooge Ambtenaren te kruipen en hunne voetstappen te kussen. Wy vragen aen die heeren of dit de zending is welke zy van hunne kiezers ontvangen hebben, of dit de wil is van de bevolking welke zy vertegenwoordigen? ô Indien hun hart nog voor schande gevoelig is; indien de vloek hunner verdrukte natie hun nog schrik kan inboezemen; indien er nog een genster vaderlandsch vuer in hun hart woelt, moeten zy van hunzelven eenen afschrik hebben, wanneer zy nagaen hoe zy aen hunne eer te kort zyn gebleven met andere gevoelens, andere belangen als die hunner toezenders blootgelegd te hebben.

Die basterdzielen echter zullen de vaderlandsche beweging niet tegenhouden. Zy kunnen dezelve wel een oogenblik verhinderen en haer eenige tegenkanting bybrengen; maer de wil eens volks moet toch eens zyne uitvoering verkrygen, en, men neme er wel acht op, hoe langer men denzelven wil tegenwerken, hoe krachtiger en hoe strenger zyn uitwerksel zyn zal.

Wy hopen dat het Bestuer zich beter bedacht zal toonen en niet langer een volk zal tergen, aen wie de kluisters reeds al te zwaer beginnen te wegen, en welk, wanneer het woedend wordt, zich ligt op zyne bewaerders zou kunnen werpen, hun den prooi zyner gramschap maken en het vaderland in tweespalt en oneenigheid dompelen. Dat men eens wel nadenke dat de ware eenheid en gelykheid slechts kan bestaen, daer waer gelykheid van regt is, en dat er niets min staetkundig is, als te denken dat men een volk kan mengen en verbroederen, wanneer het eene gedeelte van hetzelve door het andere zou moeten beheerscht worden.

p.f.v.k.