Noordnederlandse Historiebijbel

16 capittel

Doe David daer lach in der woestinen, doe bat hi God ynnichlic an ende seide: Deus, Deus meus, ad te de luce vigilo. Mijn God, mijn God, tot U waec ic tot den lichte toe. Ende dien psalm voirt uut.

Doe David van den berch ginc, doe quam hem yegen Syba, Myfiboseths dienre, ende brocht mit hem 2 ezelen, geladen mit spise ende mit dranc. Doe seide David: "Waer wil gi hiermede?" Doe seide Syba: "Die ezelen, daer sel u gesin op sitten die niet gaen en mogen. Dat broet ende die spijs, dat sel u gesin eten. Ende die wijn sellen si drinken in der woestinen." Doe seide David: "Waer is Myfiboseth?" Doe seide Syba: "Hi bleef in Jherusalem ende hi seide: `Huden sel

[fol. 141rb]

mi God van Ysrahel geven mijns vaders rijc.'" Doe seide David tot Syba: "Al dat Myfiboseths was, dat is u." Doe seide Syba: "Here coninc, ic danc u van der gracien die gi mi doet."

Doe toech coninc David voert ende quam tot Baurim. Ende siet, daer quam een man van Sauls maechscap ende hiet Semey. Die vermaledide David ende vloecten ende warp mit stenen na David ende na sijn gesin ende seide tot David: "Loep wech, loep wech, bluedich man ende Belyal, des duvels, man. Nu comt al dat bloet van Sauls huys op u, want gi besit sijn rijc. Ende nu heeft dat God in Absolons handen gegeven." Doe seide Abysay, Davids suster soen: "Waerom vermaledijt die hont die coninc? Ic sel gaen ende slaen hem thoeft of." Doe seide David: "Laet hem vast vermaledien: die Here verhenctet, want siet, mijn eygen kint geert mi te doden. Daerom en ist niet vreemde, dat mi een vreemt mensche vloect. Ter avontueren God sel mijn verdriet anzien ende verlenen mi guet voir dat quade dat hy my toespreect." Doe ghinc David mit sinen gesin sinen wech in der woestinen.

Ende daer bat hi an Gode ende seide: Ad te, Domine, clamabo; Deus meus, ne sileas

[fol. 141va]

a me; neque taceas a me et assymilabor descendentibus in lacum. Here, ic sel tot U ropen; mijn God en swijcht niet van mi, mer roept mi an, opdat ic niet gelijc en bin dalende in den stric. Ende dien psalm al uut.

Absolon mit die van Ysrahel die quam in Jherusalem ende Achytofel mit hem. Ende doe quam Cusay tot Absolon ende seide: "Weest gegruet, heer coninc." Doe seide Absolon: "Heb gi geen minne tot uwen vrient? Hoe en gae gi niet mit hem?" Doe seide Cusay: "Here, ic ben vrient mit dengenen die God here set over Ysrahel. Ende daer wil ic bi bliven. Gelijc dat ic uwen vader diende, so wil ic u dienen."

Doe seide Absolon tot Achytofel: "Set ons enen raet wat wi doen sellen." Doe seide Achytofel tot Absolon: "Gaet ende slaept bi uwes vaders biwiven die hi in sijn huys gelaten heeft. Als dat die van Ysrahel vernemen, so sellen si sien dat gi uwen vader haet ende bliven bi u." Doe ghinc Absolon in sijns vaders huys ende ghinc openbaer bi sijns vaders biwiven, als hem Achytofel riet. Ende Achytofel hadde Davids raet geweest

[fol. 141vb]

ende nu was hi Absolons raet.