Nieuwe Wegen. Jaargang 4

[p. 68]

Van Boerejongens.

Niet-ontwaakte-Jongens.

Waar kan er volmaakter geluk bestaan op aarde, dan in het boerenhuis, waar vader en moeder, nog in levenskracht, omringd zijn van een lustige kinderenschaar, in vollen bloei der jonkheid.

In het dagelijksch en aanhoudend contact met die ontemmelijke, vroolijke, levenslustige jeugd, worden vader en moeder weerom jong; het oude peerdeleidertje, - dat van over tien jaar al begon te grollen, - vergeet nu op te bruisen en daalt uit de hoogte zijner suffende jaren, tot het gelijkvloers van de drollige levensdagen dier opkomers, om hem; het oude schoothondje zelf, Markies, wordt weerom wild en zot 'lijk een zandspook.

Kan het missen?

Nu loopen er drie, vier jonge boeren nevens vader - en moeder heeft twee of meer jonge boerinnetjes aan heur zijde.

't Is er een geswatel en gesneter, een geroep en getier, een gezang en geklang, van 's morgens tot 's avonds; 't werk vliegt door de handen, met begeleiding van geschuifel en geschater - en als de zon levensmoede op haar legersponde zinkt, smijten de drieste kerels nog hun armen en beenen in de lucht en neien ze, van levensweelde, 'lijk jonge peerden.

't Borrelt en 't welt en 't spruit en 't giet al leven en lust in, ten hoeve en te lande, want vader laat hem allengskens slepen voor 't gemak - en 't bestier van heel het gedoente gaat brokkeling voor brokkeling over aan het jong geslacht, dat allen ouden rammel van het hof weert.

Uit den peerdenstal worden de kajuiten verbannen - en staat er nu een flinke looper, nevens de zware, eenlijke brabantsche rossen.

Uit den koeienstal worden de nietsbeduidende lappen en vellen geweerd - en staan de opene vleeschrijke prachtbeesten, te neunen van overdaanheid, nevens den pondigen stier, Jan - 'n prijsbeeste van weerde - die er de trompe steekt.

Om-end-om op het hof, drillen de pinkste hoenderen rond, uit de vermaardste rassen; de grauwe aanden kwekwekken nevens de witte ganzen - en de zwarte kalkoenen goegoelen nevens de getikkelde pindaards - en heel het hof roert en leeft, van flodderende, vliegende, kakelende, schreewende, zingende, kraaiende, veelkleurige zotjes en zotinnetjes.

's Zomers zetten de jonge kanteklaren het hof in rep en roer, lang eer de zon heur glanzend wezen toont - en de jonge boertjes schieten op uit hun slaap, wrijven den vaak uit de oogen en wippen uit hun nest; 't is verlaân tijd.

[p. 69]

Op, uit en weg! 't Is altijd verlaân tijd bij de boeren en het werk wacht. Op en weg! Hoor, de keern ronkt al en de honden bassen van werklust; hoor, de haan kraait en de hennen kakelen; hoor, de groote vogels zingen en de musschen roepen dief-dief-dief! Op! uit het bed! naar buiten! Weg naar het werk! De zonne kettert al.

En van in den stillen morgen vliegen de schavers door de suikerijvelden en de brakers door de beetenakkers - en de zonne glanst en de wind vezelt en de boomen ruischen en de vogels tierelieren - en de ontemmelijke jongens, zot van weelde, zingen mede met al dat zingt en roept en snetert en gorgelt en ruischt en wikkelt en waait.

's Avonds, na den langen, heeten, harden dag, zijn ze nog niet afgebeuld en vader en moeder hebben de grootste moeite van de wereld, om van hun kinderen te scheiden en om deze, nog zingend en roeiend, naar het bed te jagen. 's Zondags vooral, overstroomt hen de groote zaligheid; dan hebben ze van den godschen dag niets te doen, niets, dan te drillen en te loopen - en na den noen slenteren ze door de velden, ze aanschouwen vernibbeld het groot werk, dat ze binst de week aflegden; ze zien de vruchten, op-één-getast, groeien dat ze wikkenlen; ze bezichtigen de koeien in de weide en de veerzen in den boomgaard; ze bassen en grollen met den hond en kraaien en kakelen met haans en hennen; ze roepen op de vogels en schuifelen op de duiven; ze monkelen naar de zon en grijpen in den wind. Ze zien nu, ze voelen nu, door en door, wat ze in de werkedagen slechts oppervlakkig zien en voelen - en ze zijn opgetogen, uitgelaten, los en dronken.

Ja, ze zijn dronken, al die gewassen, al die beesten, dat is het hunne; de hoog-ruischende boomen en de gehukte, kromme fruitelaars, zijn hun vrienden en kennissen en zon en wind zijn hun voogden. Al die rijkdom, al dat leven, al die volheid, om-end-om, dat alles is hun eigendom - en in hen zelf dragen ze groote schatten van bevende leven, onaangeroerde, onverspilde, niet ontleedde, doch opborrelende, bruisende machten - en daar staan ze, overdaan van rijkdom, en in hun overweldigende weelde, springen ze op van zottigheid en tieren ze hun levensdolheid uit.

Doch in de wintersche-avondstonden, stoel tegen stoel, rond den gloeienden heerd, één met vader en moeder, beginnen ze toch alleens in vergezicht een ander huis en heerd te zien, waar ze zei zelven als baas in den hoek troonen.

Edward VERMEULEN.