Nieuwe Wegen. Jaargang 4

[p. 33]

[Nummer 3]

Het doode Geluk.

I.

Mijn hert is krank en droef!
Ze was zoo dierbaar mij, de doode
die 'k heden, weenend-zwaar, begroef
in 't kerkhof mijner vreugden!... Roode
zwaarmoedigheid droeg
de lijkbaar waar de doode rustte;
en aaklig- gele zuchten kloeg
elk waslicht daar 't de doode kuste!
Ze was zoo innig-dierbaar mij
de doode illusie die 'k beweene,
en 't leven schijnt me een woestenij
nu ik hier dwalen moet, alleene!...
o Laat me, laat me sterven ook!
Wat kan me 't leven nu nog baten:
mijn liefste liefde zwond in rook,
en, Heer, ik kan niet haten!...

II

Neen! Op, mijn ziel, houd moed!
Geen laffe treurnis kan u helpen;
het gutsend, roode hertebloed
is met geen klagend woord te stelpen!
Eén waan is dood, één liefde viel;
doch is de bron der liefde dood?
Geen haat behoeft ge, zieke ziel,
maar meerdre liefde en offers groot.
Ik weet: uw wonde is diep en breed,
toch moogt ge niet zoo moedloos klagen:

[p. 34]

 

God peilde de afgrond van uw leed,

 

hij zal uw zwakke krachten schragen.

 

Welaan, verhef het hoofd, schep moed!

 

Kniel biddend voor uw kruisbeeld neder:

 

daar wordt het zerpste lijden zoet,

 

daar wordt het hardste hert weer teeder!

 

 

 

Arm. VAN VEERDEGEM.