De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

Allerlei.

Een en ander uit het Hemelsche Rijk. -

De Chineezen, de bewoners van het Hemelsche Rijk, behooren zeker tot de merkwaardigste volken van den aardbol, en vooral door den oorlog met Japan is weer meer de aandacht op dit eigenaardige volk gevestigd, dat zoo lang en zoo hardnekkig zijn havens voor den Europeeschen handel en de Westersche beschaving sloot, maar eindelijk voor de taaie hardnekkigheid der Europeanen heeft moeten zwichten.

Toch weet men over het algemeen nog weinig van het doen en laten der Chineezen, en daarom zullen enkele bijzonderheden daarover zeker met genoegen gelezen worden.

De Chineezen veroordeelen misdadigers niet zelden tot den dood door onthouding van slaap. De slachtoffers dezer gruwelijke straf verdragen hun lijden in den regel twaalf tot twintig dagen, waarna de dood hen verlost.

Al heel zonderling is de manier, waarop de Chineezen den eed afleggen. Een zoon uit het Rijk van het Midden, die voor een gerechtshof te Londen den eed moest afleggen, deed dit door een kaars uit te blazen, waarmee hij wilde te kennen geven, dat zijn ziel, indien hij niet de waarheid sprak, op dezelfde wijze mocht behandeld worden als de vlam van de kaars.

De toestand der straten in de steden is naar Europeesche begrippen ontzettend. De straten van Peking zijn volgens de berichten van ooggetuigen letterlijk stijf van kwalijk riekend slijk, dat zich daar jarenlang heeft opgehoopt.

Voor eenigen tijd gaf de keizer op de klachten der vreemde gezanten, die nauwelijks meer de straat, waarin hun paleizen liggen, durfden betreden, de aanzienlijke som van 30.000 taels (ruim 38.000 gulden van ons geld) uit zijn eigen zak, om de straat weer in draaglijken toestand te brengen. Wat gebeurde er echter? De minister van Openbare Werken, die door den keizer met de uitvoering daarvan belast was, vertrouwde ze aan een vriend toe, die voor het werk één derde van het geld bestemde, maar de overige twee derden in zijn zak stak. De vriend van den minister gaf het werk weer aan een vriend over, en zoo verder, tot ten slotte een arme drommel het werk voor 18, zegge achttien taels aannam, het geld in zijn zak, maar geen schop in den grond stak. De straat bleef in denzelfden toestand.

De Chineesche ambtenaren stellen zich er niet mee tevreden, voor het onderhoud der straten niets te doen, maar zij willen zelfs niet, dat een ander het op eigen kosten doet, zooals het volgende voorbeeld bewijst: Een uit Europa teruggekeerde Chinees, Wa Ti Zo geheeten, die niet langer den allertreurigsten toestand der straat ‘van het verbrande meel,’ waarin hij ongelukkigerwijs woonde, wilde bestendigd zien, wendde zich tot den met hem bevrienden mandarijn van de wijk met het dringend verzoek, de straat te laten repareeren.

De ambtenaar zei dit toe, maar er gebeurde niets. Na eenigen tijd besloot Wa Ti Zo, de straat op zijn eigen kosten te laten herstellen. Maar nauwelijks was hij daarmee begonnen, of de mandarijn stuurde menschen, die het pas verrichte werk weer ongedaan maakten. Wa Ti Zo deed daarover zijn beklag, maar de mandarijn antwoordde droogjes: ‘Als ik de straat door u liet repareeren, zou de gouverneur der provincie denken, dat wij met ons geld geen raad wisten en de belastingen verdubbelen. Zoo dom zijn we niet. De straat blijft zooals zij is!’ En zoo is ze gebleven.

Iedere rechte lijn wordt door de Chineezen gehaat. De zonen van het Hemelsche Rijk zoeken ze bij den aanleg van straten en gebouwen zooveel mogelijk te vermijden, en bij het aanleggen van landwegen enz. kan daarvan in het geheel geen sprake zijn. Als het maar eenigszins kan, wordt een kromme lijn of ten minste een zigzaglijn gebruikt. De bijgeloovige staartmenschen denken bij het zien van een

[p. 416]

rechte lijn altijd aan den dood en aan bonze geesten.

Du namen der straten zijn eigenaardig. Te Peking is een straat van den ‘ossenhoorn’, van den ‘hoenderpoot’, van het ‘vischoog’, van het ‘verbrande meel’ enz. Een andere straat heet ‘stinkend dal,’ en deze moet haar naam met alle recht dragen. Te Canton is een ‘zuivere-parelstraat’, een ‘straat der welwillendheid’ en ook een ‘straat der liefde.’

Wanneer in eene straat van een Chineesche stad een diefstal wordt gepleegd, wordt de handelaar, voor wiens winkel het gebeurde, daarvoor op de eerste plaats aansprakelijk gesteld. Gelukte de ontdekking van den dief niet, dan worden alle kooplieden in de straat bijeengeroepen en tot eene schadevergoeding veroordeeld Dat maakt bijna iederen Chinees tot een detective en heeft voor gevolg, dat haast alle misdadigers voor het gerecht komen.

De gewone maaltijd bij de Chineezen bestaat uit acht gerechten: twee plantaardige spijzen, eieren, een visch, een schaaldier, gevogelte en tweevleeschgerechten, varkens- en geitenvleesch in het Zuiden, schaaps- en rundervleesch in het Noorden. Bovendien wordt een groote schotel soep bij de rijst opgedragen, die op de Chineesche tafel de plaats van brood inneemt.

Levende kranten. -

Toen er nog geen dagbladen bestonden om het publiek op de hoogte te houden van alles wat er in het dagelijksch leven voorviel, vond men toch in alle groote steden een zeker slag van menschen, dat zich de verbreiding der nieuwstijdingen tot taak had gesteld. De zucht om met de gebeurtenissen van den dag op de hoogte te blijven, was toen even groot als nu, en langzamerhand vormden zich in de grootere steden, zooals Parijs bijvoorbeeld, verzamelplaatsen, waar op gezette uren van den dag de nieuwsgierige menigte bijeenkwam om uit den mond der nieuwtjesjagers te vernemen wat er zooal was voorgevallen. Bij deze verzamelingen openbaarde zich altijd een scherp afgeteekende kaste-geest; de verschillende standen, hielden zich bijeen en duldden niemand bij zich, die niet van hetzelfde allooi was.

In den tuin van het Luxembourg verzamelden zich de schrijvers en geleerden, bij het St.-Augustinusklooster de geestelijken, op het Notre-Dame-plein de kunstenaars, terwijl de tuin van het Palais Royal den adel als vereenigingsplaats diende. Hooggeplaatste personen lieten zich op deze bijeenkomsten niet zien; zij hielden er hun eigen nieuwtjesjager op na, die iederen dag van de verschillende gebeurtenissen verslag kwam geven. In 't jaar 1630 werd te Parijs een soort ‘Nieuwsbureau’ opgericht, waar men voor geld alle noodige inlichtingen kon krijgen omtrent bijzondere personen en familiën, en dat inlichtingsbureel moet bijzonder goede zaken gemaakt hebben.

de hoofdkerk van siena.