De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 3

[p. 385]

[Nummer 49]

Onze gravures.

Een oogenblik rust.

een oogenblik rust, naar de schilderij van w. emelé.

Deze nette samenstelling doet aan het smaakvolle genre denken, waarin de Meisonnier's zooveel lauweren en ook.... meer degelijke belooningen oogstten. Flinke soldatentypen met kleurige uniformen, als zij slechts eenigszins bevallig gegroepeerd zijn, maken doorgaans op zich zelven reeds eene aantrekkelijke schilderij. Op en naast hunne welgevormde paarden en in de schilderachtige omgeving van dit dorpsgezicht, vormen zij hier een wezenlijk schoon en bekoorlijk tafereel.

De schilder W. Emelé stelt ons zijne ruiters voor, als zij na een langen rit bezweet en wel iets of wat vermoeid halt maken aan eene dorpsherberg. Eene vriendelijke weerdin staat op den stoep en verhoogt voor hen het genot van de toegediende verversching door haar lief figuurtje en een opbeurend praatje. Geen nood dat het gemoedelijk gesprek in eene meer dan noodige losheid ontaarden zal; daarvoor spreekt zoowel het kind borg, dat de jonge vrouw bij de hand houdt, als de aanwezigheid van den deftigen ouden heer, die zoo stemmig op de bank bij den ingang zijn pijpje te rooken zit. Een gewezen krijgsman is hij voorzeker niet, want anders ware hij reeds lang opgesprongen om de soldaten de hand te drukken, maar toch straalt uit zijn gelaat een zacht welbehagen in de ferme mannen en lokt het gevoerde praatje een stillen glimlach om zijnen mond.

Met een gelijke uitdrukking van voldoening op het aangezicht, werpen wij eenen laatsten blik op het keurige stukje van den verdienstelijken meester.

[p. 386]

Uitzeilende Visschersvloot.

Zulk tooneel van vreedzame en schilderachtige bedrijvigheid kan men voortdurend aan onze kusten waarnemen, en hoe dikwijls ook in onveranderden vorm gezien, biedt het den aanschouwer toch altijd hetzelfde aantrekkelijke schouwspel.

De grootsche poezij der zee blijft immers altoos even jong.

De schuiten liggen zeilree voor anker en wachten slechts op den vloed om op het wijde waterveld ter vangst uit te gaan. De bemanning gaat met pak en zak aan boord, door de vrouwen uitgeleide gedaan tot aan het strand, waar kerels in hooge waterlaarzen of eigenlijk waterbroeken de kistjes en verdere bagage aan boord dragen en eindelijk de visschers zelf op hunne schouders nemen. Niet waar, het is een levendig, opwekkend tafereel, en Hermann Grobe heeft het in al zijne eigenaardige kleuren uitmuntend weergegeven.

‘Op uwe gezondheid!’

Die wensch klinkt ons genoeglijk tegen uit den mond van den ouden jager, die wel ruig van muts en baard is, maar door zijn schalksch, lachend gezicht toch eene innemende figuur vertoont; zulke typen zijn nog volstrekt niet zeldzaam; in alle wildrijke streken vindt men nog van die mannen, welke den humor en de gemoedelijkheid van eene opgeruimde en eenvoudige ziel aan al de doortrapte geslepenheid van den strooper paren. Want een soort van wildstrooper schijnt hij wel, de man onzer gravure, een van die wijsgeeren, welke hun bedrijf met volkomen gerustheid van geweten uitoefenen, omdat zij onvatbaar zijn voor het begrip dat de goede God de patrijzen en de hazen alleen voor de groote heeren geschapen heeft. ‘Als de visschen der zee algemeen eigendom zijn, waarom zouden dan de vogels in de lucht en het wild der bosschen dit niet evenzeer wezen?’ redeneert de socialistische strooper, terwijl hij de kan aanvat om met een malschen teug schuimend gerstenat het laatste overblijfseltje van gemoedsbezwaar weg te spoelen. En als hij ons daarbij ‘gezondheid’ toewenscht, tintelt zijn oog reeds bij de herinnering aan zijne talrijke jachtavonturen en maakt hij zich bereid om ons eene gansche reeks grappen op te disschen. Hoe scherp afgeteekend ons rechtsgevoel dan ook wezen moge, toch zullen wij het uitschateren van lachen bij het aanhooren der ongelooflijke jachtvoorvallen van den ouden, vroolijken wildstrooper, en hem ten laatste zijn gezondheidsdronk even gul en gemeend terugschenken als hij ons toegestuurd werd.