Het nieuwe vermeerderde groote harpje

Salomons eerste Oordeel.

Stem: Ik gink op eenen morgen, &c.

DOe David was getreden
Doods pa'en, die ieder vreest,

[p. 71]

 

Heeft Salomon gebeden!

 

Om Godes wijse Geest:

 

Het welk hy heeft van God ontfaen,

 

Want voor en na sijn tijden

 

Nooit wijser is ontstaen.

 

Geen Koning geeft sentency

 

Voor eerst, als dees gedaen:

 

Twee hoeren maken mency,

 

Vangen haer klachten aen:

 

Heer Koning let wat is geschiet,

 

Te nacht waren wy t'samen,

 

Waer door ons quam verdriet.

 

't Is drie dagen geleden

 

Dat wy verlossen bey,

 

Dees vrouw, door bottigheden,

 

 

[p. 72]

 

Te nacht haer kind dood leyt:

 

Ik lag seer soet en sacht en sliep,

 

Maer als sy worden wakker,

 

Haestig van 't bedde liep.

 

Sy met behendigheden,

 

Vat aen haer doode Kind,

 

Komt na mijn bed toe treden,

 

En neemt mijn Soon bemind,

 

Sy ley het op haer bedde neer,

 

Haer dood-gelegen schaepje,

 

Dat brentse mijn doe weer.

 

Door moederlijk meedoogen,

 

(Als mijn de slaep ontging)

 

Met half gesloten oogen,

 

Voeld' ik verandering,

 

 

[p. 73]

 

Ik stak de tepel in 't kind sijn mond,

 

Ik schrikt'! en riep seer luyde,

 

Doe ik mijn kind dood vond.

 

Doe de Son klom na hooge,

 

En ons de dag verscheen;

 

Ik sag ik was bedrooge,

 

Ik riep: waer wilje heen?

 

O dief al van mijn vleesch en bloed,

 

Doods schrik gy op my jaget,

 

Mijn kind gy geven moet.

 

Maer sy, gelijk ontsinnig,

 

Gaet deugdens-spoor verby;

 

Sy roept, en toont haer vinnig,

 

En houd het kind van my:

 

O wijse Vorst! let op mijn klacht,

 

 

[p. 74]

 

Doet gy mijn kind weer geven

 

Dat sy stal dese nacht.

 

De ander Vrouw daer tegen,

 

Sprak, Heer, 't en is so niet;

 

Haer kint is dood gelegen,

 

Dat is het mijne siet.

 

Het is het uwe, seyd d'ander weer;

 

Het mijn is noch in 't leven,

 

Het uw' ligt voor u neer.

 

De Koning geeft antwoorde,

 

Gy strijd hier tegen een:

 

d'Een seyd het kind u hoorde,

 

En d'ander seyd weer neen;

 

t'Sa! haelt een zwaerd, scherpsnijdend wel,

 

Deel 't levend in twee stukken,

 

Elk d'helleft hebben sel.

 

 

[p. 75]

 

De moeder van het levend'

 

Die hoort dit vonnis aen;

 

Sy buygt voor hem al bevend,

 

Ik wil van 't kind afstaan:

 

Het is het haer, maer niet het mijn;

 

Laer haer kind levend' blijven,

 

Ik wil geen moordster zijn.

 

De ander snoode Spinne

 

Verheugde door dit woord,

 

Sprak: Laet hy maer beginne,

 

Yder de helfte hoort,

 

Het kint is't uwe, doch 't mijne niet.

 

Waer uyt de wijse Koning

 

De rechte Moeder siet.

 

Men hoort de Koning spreken

 

Het eerste vonnis daer:

 

 

[p. 76]

 

Sijn wijsheyd heeft gebleken,

 

Hy geeft het kind aen haer,

 

Hy seyd': ô Vrouwe! daer is u kind,

 

Gy sult het levend houden,

 

'k Weet gy de moeder bint.

 

Dit oordeel is gepresen,

 

Vermaert door 't gantsche Landt;

 

Elk ging den Koning vresen,

 

Sagen dat Godes hand

 

Hem had begaeft met wijsheyd groot;

 

Sijn wijsheyd is gebleken

 

Tot 't eynde van sijn dood.

EYNDE.