Het nieuwe groote harpje

Gedenck-Liedt. Van de laetste Woorden Christi.

Stemme: Beso los manos, &c.

Wel aen mijn ziel wilt doch ontfangen
De Woorden die u Heere sprack,

[p. 142]

 

Als hy aen 't Kruys was opgehangen,

 

Eer sijn benaude hert noch brack,

 

Eer dat hy gaf den lesten snack,

 

Sprack hy noch seven reden fijn,

 

Die 't overleggen,

 

En voort te seggen,

 

Wel seven dubbelt waerdigh zijn.

 

't Eerst dat de Heer de mont op dede,

 

Sprack hy met woorden luyd en klaer,

 

Voor sijn vyanden dese bede:

 

O Vader lief vergeeft het haer!

 

Want sy en weten niet voorwaer,

 

Wat grooter grouwel dat sy doen.

 

O! schenckt haer 't leven,

 

En wilt haer geven,

 

Uyt liefd' u Goddelijck Pardoen.

[p. 143]

 

Daer na de Heer sijn aenschijn keerde

 

Tot den bekeerden Moordenaer,

 

Die hulp en troost van hem begeerde,

 

Hy heeft verlicht sijn herte zwaer,

 

Hy seyd' hem aen, niet langh hier naer,

 

Sult ghy mijn hulp wel worden wijs,

 

Ghy sult noch heden,

 

Met my betreden,

 

Het boven Hemelsch Paradijs.

 

Hy sagh met half gebroocken oogen,

 

Sijn hoog bedroefde Moeder aen,

 

Die uyt recht moederlijck medoogen,

 

Op d'Aerde goot soo u enigen Traen,

 

Hy sagh Iohannem by haer staen,

 

Hy sprack tot beyde van het Kruys:

 

Soon siet u Moeder,

[p. 144]

 

Vrouw siet u Hoeder,

 

Die u als Soon sal nemen t'huys.

 

Het vierde Woort van hem gesproocken,

 

Was een benaud' en droeve klacht,

 

't Had hem aen laeffenis langh ontbroocken!

 

Hy was op 't eynde van zijn kracht,

 

Hy riep, my dorst, o ick versmacht!

 

Sijn droeve keel gaf heeschen klanck,

 

In stee van laven,

 

Sijn Beuls hem gaven,

 

Van Mirrh en Gal een bitt'ren dranck.

 

De doot quam hem allenskens nader,

 

Sijn korten tijdt al vast verliep,

 

Dies sprack hy nochmael tot sijn Vader,

 

Eer hy aen 't harde hout ontsliep,

 

Met een verheven stem hy riep