Het nieuwe groote harpje

Nieuw Geestelijck Liedeken.

Stemme: Alst begint.

Ick ginck op eenen morgen,
Al door den Aerden hout,
Daer sag ick onverborgen,
Gods wercken menigfout;
De Vogeltjes songen en maeckten vreught,
Conijntjes liepen int wilde,

[p. 100]

 

Mijn hert was seer verheught.

 

Ick sag daer bloempjes spruyten,

 

Van veelderley coleur,

 

Kruyden goet van virtuyten,

 

En daer toe soet van geur.

 

Ick ginck hem loven alleen waer deur,

 

Sy uyt'er aerden spruyten,

 

En staen in hare fleur

 

Ick sag de duynen hoge,

 

Daer voor de Zee gestelt,

 

O God door u vermogen,

 

Beletten sy 't welt,

 

Al van de baren woest en verstoort,

 

Ghy hebt gestelt haer palen, daer sy niet komen voor.

 

De duynen waren droge,

 

Daer by de vruchten groen,

 

Dit siende voor mijn oogen,

 

dacht ik op dat Saysoen,

 

't Is immers waer dat den Huys-man zaeyt,

 

Maer God moet wasdom geven,

 

Of daer wort niet gemaeyt.

[p. 101]

 

Langs duyn ging ick spanceren,

 

En voorts na domburch treen,

 

Ick sag na mijn begeeren

 

Gods wercken groot en kleen;

 

Erten Boomen stonden daer schoon,

 

Oock Tarw en Rogg' gepresen,

 

Om ons daer mee te voen.

 

Ick sagh dat Vlas met bloemen,

 

Dat stont seer fraey en net;

 

Daer 't Lijnwaer van moet komen,

 

Langs duyn soo maeckt men 't wit;

 

Daer loopt water als een Fonteyn,

 

So dat men garen en linnen,

 

daer maeckt schoon wit en reyn.

 

Ick gingh aen een Riviere,

 

Daer men dat water haelt,

 

Daer men van brout het biere,

 

Soo datter niet en faelt,

 

Van dat ons dient tot onderhout;

 

Ick sagh de gerst daer groeyen,

 

daer van men maeckt dat mout.

[p. 102]

 

Ick sagh oock met verblijden,

 

Vroutjes dat is ghewis,

 

Van Ter-veer komen rijden,

 

Na Domburch met de vis,

 

Al uyt der Zee seer vers en goet;

 

Doe loofd' ick God den Heere,

 

Daer 't al van komen moet.

 

Van Duyn ben ick ghescheyden,

 

Daer sach ick seer playsant,

 

Veel beesten in der Weyden:

 

God geeft ons abondant,

 

Boter en melck oock suer en soet,

 

Oock veelderleye kasen,

 

Komt ons in overvloet.

 

't Is u al onderdanig,

 

O Heer wat men hier siet,

 

Maer den mensch wederspannig,

 

En acht u gaven niet,

 

Nog ook u Woord tot ons gebrogt

 

Door Christum onsen Heere,

 

Die ons so diere kocht.

[p. 103]

 

Met sijn dierbaren bloede,

 

Soo Petrus dat beschrijft,

 

Yder zy op sijn hoede,

 

Wie ongehoorsaem blijft,

 

Met Tovenaers sal hy loon ontfaen

 

Gods Rijck moeten sy derven,

 

Vintmen gheschreven staen.

 

Mijn tijd ick overleyde,

 

Al van mijn Ionkheyd aen,

 

Mijn hert inwendich schreyde:

 

Docht op Christus vermaen.

 

Wy souden wesen een vruchtbaer Ranck;

 

Hy is een Wijnstok reyne

 

Voor haer geven wy stanck.

 

Wilde druyven wy dragen,

 

Voor God seer onbequaem,

 

Verslijten onse dagen,

 

Blameren 's Heeren naem:

 

Wat sal dan baten onsen roem

 

Die sal voor God verstuyven,

 

Gelijck en Distel bloem.

[p. 104]

 

Doen loofd' ick Godt almachtigh,

 

Van herten seer vermeert:

 

Want door sijn werken kragtigh,

 

Soo heeft hy my geleert,

 

Dat men alleen moet gehoorsaem zijn

 

Den gever aller goede,

 

Der Zielen medecijn.

 

Out vijf-en-tsestig jaren,

 

Is dit van my gedaen,

 

Wat zijnder al zee-baren

 

My over 't hooft gegaen?

 

somtijts wat weelde maer veel verdriet

 

mag ik u Heer behouden,

 

so agt ik 't min als niet.

 

Men moet doch al hier laten,

 

Wat baet my gelt of goet?

 

Of hoogh te zijn van staten?

 

Daer door komt hoogemoet,

 

Dat het herte van den Heere leyt:

 

En als men dan moet sterven

 

Soo is 't te laet beschreyt.