Het nieuwe groote harpje
(ca. 1690)–Anoniem Nieuwe groote harpje, Het–
Auteursrechtvrij
[pagina 1]
| |
[pagina 2]
| |
My is ter handt gedaen een kranck en tenger vat
Daer in besloten loght een snel en vluchtigh nat?
En vocht dat dierbaer is, dat niet en is te koopen,
Wanneer het maer een reys aen yemant is ontlopen,
Een nat, een seltsaen nat, dat als een rijp verdwijnt,
Soo haest een lauwe Zon maer eens daer op en schijnt
Hoe moet ick nu voortaen op alle dingen letten,
Hoe seker moet ick gaen! hoe vast mijn voeten setten?
Want glipt my slechs het been maer eens ter sijden uyt,
Soo wort my 't ongeluck gantsch qualijck na geduyt.
Hoe moet ick nu voortaen voor alle menschen schromen,
Die hier of ginder staen, die by of aen my komen!
Want soo een dertel wicht maer eens hier tegensteeckt!
Daer is geen twijffel aen eylaes! mijn flessche breeckt
Hoe moet ick met bescheyt mijn gantsche leden stieren,
En noyt een los gesicht in 't wilde laten zwieren,
| |
[pagina 3]
| |
Want gaept mijn weeldigh oogh en hier en wederdaer,
Soo is mijn teer gelas geduerigh in gevaer.
Hoe moet ick boven dat my neerstigh leeren mijden,
Van onrust, van ghewiel, van over al te rijden,
Want siet! ick lijde noot al waer ick henen vaer,
Ick drage, lieve vrient, ick drage teere waer.
Hoe moet ick boven al my wachten van te mallen,
Want soo ick spelen wil soo moet de flessche vallen;
En schoon die maer en hort en niet in stucken brack,
Noch ben ick evenwel niet sonder ongemack,
Ach! door 'k weet niet wat, soo is de geest vervlogen,
En wie die namaels koopt die is 'er aen bedroghen,
Gelooft het (wie het raeckt) die snel en vluchtigh vocht,
Is stracx (men weet niet hoe) verdwenen inde locht.
Wat sal ick tot besluyt, wat sal ick vorder seggen?
De reden die ick spreeck, is niet te weder-leggen.
| |
[pagina 4]
| |
Sy dient gantsch vast te gaen, en noyt te zijn gewaeght,
Die in een teer gelas, haer gantsche schatten draeght.
Don Antonio de Guevera, onder andere goede dingen, die hy nopende de gelerentheyt van het Vrouw-volck heeft geschreven, seght in sijne gulde brieven, dat Vrouwen-eere, wonder kort-vrakigh en teer is, invoegen datter veel saken zijn, die een Mans-persoon vryelijck mach seggen en doen, die by jonge Maeghden niet eens gedacht en min uytgesproken dienen te werden; naeuwkeurigh ondersoeck van sommige haerder eygen saken is selfs niet sonder sorge voor haer-lieden. Een van de oude heeft tot dien eynde bevolen, het Maeghdelijck geheym op te sluyten in een dose van eerbaerheyt en het stuck daer by te laten. Meynt yemant hier in anders te doen, het mochte wel varen als in 't volgende Dicht te selfs is. Els in haer eerste Ieught, die wou geduerigh weten
maer dat haer Maeghdom lach; of waerse was geseten:
Sy dreyghde meenighmael indien men 't haer verzweegh
Dat sy wou elders gaen tot sy dees kennis kreegh.
Haer voedster was beducht van dit naeuwkeurigh vragen
En vreesde dat het Dier het elders mochte wagen:
Dies sloot sy in een Doos een wonder rappe Dinck:
Daer mede sy in haest tot onse Vrijsters ginck.
| |
[pagina 5]
| |
Siet Elsje sey de Vrou, hier binnen leyt verholen,
Dat u door mijnen raet, ten dienste weet bevolen,
Ick doe noch, soo ghy siet, ten lesten uwen sin,
Hier leyt een wonder dingh, hier leyt de Maeghdom in,
Doch nuts op dese gunst nu van my hebt genoten,
Wat ick u bidden mach soo hout de doos geslooten,
Want so het schoon Iuweel eens krijght de ruyme lucht,
Het sal van stonden aen gaen rijden op de vlucht.
De Voester had geseydt: maer sy was nau gevloogen:
De Doos is op gedaen, de Vogel uyt vertoogen,
Daer stont doe Els en Keeck: vervult met enckel spijt,
Sie wie haer Maeghdom vint, die is haer Maeghdom quyt.
|
|
