Het nieuwe Nassouse trompetje

Blasende veelderhande Victory-gesangen, bevochten door de Princen van Orangien; als mede de voornaemste Veld- en Zee-slagen die in haer tijden voor-gevallen zijn

[p. 128]

Triumph-Liedeken, Ter eeren den edelen prins Mauritius.

Stemme: O nacht jaloerse nacht.

BLaest op vergult trompet, (o Fama) nu ter eeren,
Van onsen vroomen Heldt
't Edel Nassouwen bloedt,
Op 't spoor der waerheydt let
Tot ydel roems af-keeren
De deught ter jonst vertelt
Van 't Ridderlijck gemoedt.

Als David jong gejaert, den Goliath vermeten

Bestreen en bracht ter neer
Door Godts hulp soo geluckt
Soo oock ons Prins vermaert,
Als Duyfken leegh geseten

[p. 129]

 

d' Hoogh vliegend' Arents veer,

 

En vry heeft afgepluckt.

 

 

 

Als op hoop' des gewins, den lantman in het sayen,

 

Zijn zaet in d' aerde werpt, geduldigh niet verstout,

 

Alsoo heeft oock ons Prins

 

In 't Veldt hem gaen verfraeyen,

 

Met Lans' en Sweerd gescherpt

 

Op Godes jonst betrout.

 

 

 

Die hy oock heeft gevoelt, in 't Christelick aenveerden,

 

Om voortaen Godes Woordt,

 

En des Landts vryheydt schoon,

 

Hoe 't Beest als heeft gewoelt,

 

Zijn doen bleef in 't volherden,

 

En gingh voorspoedigh voort

 

Kreegh lof met hoogen toon.

 

 

 

Zijn proef voor Axel bleeck

 

Voor Hemert van gelijcken, Steenbergen, Rosendael,

[p. 130]

 

Ontmoedt was voor haer 't sienst,

 

Des Heusden niet besweeck,

 

Den vyant moest selfs wijcken

 

Hy dwong haer al-te-mael

 

God en het Landt ten dienst.

 

 

 

Binnen 't Kasteel Breda

 

Een Turf Schip wierdt getogen

 

Als eertijdts binnen Troy:

 

En, was het Griecksche Peerdt

 

De Stad moest volgen na // Als aerdighlijk bedrogen,

 

Den Vyandt vloot als Hoy,

 

Ons Prins kreegh sijn begeert.

 

 

 

Voor Zutphen was dan 't Spoor

 

Voor Deventer oock mede,

 

Daer Oorloghs Daden kloeck

 

Veel waren straf gepleeght,

 

Dan hadd' hy Deflziel voor

[p. 131]

 

Hulst, Nimwegen de Steden, en elck na stout besoeck

 

Dienstwilligh haest beweeght.

 

 

 

Steenwijck moest wijcken oock

 

Van haren trotz verheven,

 

Door 't moedigh kloeck beleydt

 

Van desen Vromen Vorst // Coeverden nedrigh doock

 

Geertruydenberg daer neven // tot Hollands sekerheyt

 

Brandt, Roof en Moordt geschorst.

 

 

 

Na dat van Coevoerd wegh

 

Verdreven was 't versaeghde,

 

En 't krachtigh' noch uytspoogh

 

In bitterheyt zijn, al // Soo viel daer voor 't Belegh

 

Waer door 't eyndelijck vertraeghde

 

't Opspringh der Mijne hoogh

 

Wracht Groeninghs diepen val.

 

 

 

Turnhoutschen fellen slagh

 

In 's Winters koude dagen,

[p. 132]

 

Ons Prins kloeck in het stuck

 

Geslagen heeft ter tijdt // den Vyandt t' onder lagh,

 

Die vielen in haer plagen,

 

Dus waren wy van druck // door Godes hulp bevrijdt.

 

 

 

Berck, Alpen, Meurs, en Goer,

 

Enschede, Grol, en Lingen // Ootmaertsen, Oldenzeel,

 

Breedvoort, elck voelde stoot

 

Voorspoedigh hy voort voer

 

Met ernst des' al te dwingen,

 

Dat hy die kreegh tot deel

 

Tot 's Vyandts schade groot.

 

 

 

Den Vyandt snellick quam

 

Seer moedigh met geschallen

 

In Bomm'ler Weert als woest,

 

En oock voor Bommel dan,

 

Ons Prins sijn voordeel nam,

 

Was selfs daer Vest en Wallen,

[p. 133]

 

Den Vyandt wijcken moest

 

En schiet met schand daer van.

 

 

 

Den tocht na Vlaenderen perck

 

Seer Princelijck begonnen, nam een geluckig eynd,

 

d' Eerts-Hertogh kloeck gemant

 

Besprongh ons Prins daer sterck,

 

Die van hem was verwonnen,

 

Sijn macht en eer verkleynt

 

In hecht bleef d' Admirant.

 

 

 

Als moedigh Held befaemt

 

Ons Prins noch quam te Velde

 

Na Thienen was 't gedraef

 

Den Velt-Slag hy aenbiet, den Vyand die beschaemt

 

Hem in beschanssingh stelde,

 

Op 't lest de Stadt de Graeff

 

Haer buyghsaem buygen liet.

 

 

 

Nae 't Vlaemsche Lant ter spoet

[p. 134]

 

Dees' Held hem weder pooghde,

 

Dat Yssendijck en Sluys, Met Aerdenburgs gewest

 

Hem vielen haest te voet,

 

Godt ons sijn hulp betooghde

 

Daer 't Spaensch Galeys gespuys

 

Verlaten moeste 't nest.

 

 

 

Hebben Romeynen stout

 

Eer-kransse oyt verkregen // Tot loon der kloeken daet

 

Door vroomheydt uytgericht,

 

Niet min ons Prins bedouwt // Is met alsulken regen

 

Als zijnde 't recht cieraedt, van 't Princelijck gesticht.

 

 

 

Selfs groot Brittaenschen Koningh, heeft met d' eeren Kransse

 

Hem Ridderlick verciert // En Koninghlijck beloont,

 

Den Cousebant met, Honi soit quy maly pense,

 

Dien jonst'lijck hem gestiert

[p. 135]

 

Als weerdigh soo gekroont.

 

 

 

Geeft nu van alles danck

 

Hem die 't al heeft gesonden,

 

Van wien 't al vloeyet uyt

 

Springh-ader, ende stroom,

 

Elck denck, hoe swack en kranck

 

Waerachtigh is 't bevonden,

 

Dat, een teer jonge Spruyt

 

Wel wordt een ouden Boom.

Ick wensch om 't beste.