Het nieuwe gevondene Makrollitje ofte Clioos hernieude cyter

Aengename Vryagie tusschen Philibert en Antonette.

Stem: Schoon Isabel hoop van mijn leven.

Philibert.

CYpresse beelt ô pronck der Maegden,
Verhoort mijn Klacht,
Gy zijt die geen daer langh mijn Ziel na jaeghden,
Neemt doch eenmael acht,
Op mijn gesmeeck mijn Ziels Voogdesse,
Ach verstoot my niet,
Maer neemt van my ’t verdriet,
Dat ick om u Princesse,
Lijde soo gy siet.

Antonette.

Wel Philibert waer toe dit klagen,

Dat gy nu doet,
Dit is voor my een over-groot mishagen,
’t Maeghdelijck gemoet,
En kan noch wil dit niet aenhooren,
’t Is maer ydelheyt,
Daer gene deught in leyt,
Ick stop daer voor mijn ooren,
‘k Haet die geyligheyt.

Philibert.

Mijn levens lust vol Eerbaerheden,

Geen geyligheyt,
Bewegen my voorwaer tot dees gebeden,
Maer mijn herte leyt,
Alleen gegront op deught en eere,
Uyt een suyvre min,
Beheerster van mijn sin,
Ick tot u lamenteere,
Ach! mijn Engelin.

Antonette.

Sy is verdwaelt die Minnaers reden,

Te licht gelooft,

[p. 37]

 

Hoe veele zwacke maegden werden heden,

 

Trouweloos berooft,

 

Van al haer roem en kroon en eere,

 

Voor dit ongeval,

 

Ick my wel wachten sal,

 

Ick acht geen Lamenteeren,

 

Maer bespot het al.

 

Philibert.

 

Gy hebt dit noyt ô Antonette,

 

Aen my gesien,

 

‘k Hadt liever dat de Gooden mijn verpletten,

 

Dan dat soud’ geschien,

 

Ick heb nu twee Jaer u gaen smeeken,

 

En oprecht gevrijdt,

 

‘k Weet niet dat in dien tijdt,

 

Sulcks is aen my gebleeken,

 

‘k Heb dat staegh gemijt.

 

Antonette.

 

’t Is waer gy hebt u trou gedragen,

 

In mijn gesicht,

 

Maer ick en wil op dit semblant niet wagen,

 

Eer’ en Eedt soo licht,

 

Want goet vertrouwen kan bedriegen,

 

Soo men heden siet,

 

Dat dagelijcks geschiet,

 

Hoe Minnaers tongen liegen,

 

Maeghden tot verdriet.

 

Philibert.

 

Vertrout gy dan mijn lief mijn waerde,

 

My toe dit quaet,

 

Ach, ach! mijn hooghste Schat op deser Aerde,

 

Sulck een snoode daet,

 

Sal werden noyt aen my gevonden,

 

O Godin seer schoon,

 

‘k Had liever dat de Goon,

 

Met de Doot my verslonden,

 

Uyt haer hooge Troon.

 

Antonette.

 

Al was nu ‘t geen gy gaet verklaren,

[p. 38]

 

Al waerelijck,

 

So ben ick ook nog veel te jong van jaren,

 

’t Was bespottelijck,

 

Een Maeght van sestien jaer alrede,

 

In den Echt te gaen,

 

’t En mach gantsch niet bestaen,

 

Ick weet mijn Ouders mede,

 

Sullen ’t niet verstaen.

 

Philibert.

 

Gy zijt in ’t bloeyen van u jaren,

 

En van u Jeught,

 

En in u soetsten tijdt om te gaen paren,

 

Engelin vol deught,

 

Ach! laet my eens die vreught genieten,

 

Spiegel van de Min,

 

Sal in u hert en sin,

 

U noyt mijn smert verdrieten,

 

Waerde Koningin.

 

Antonette.

 

U smert heeft my al langh bewogen,

 

Ach! Philibert,

 

Ick heb met u al langh gehadt meedogen,

 

In mijn jeughdigh Hert,

 

Maer ick heb dus langh gaen probeeren,

 

U stantvaste Min,

 

Nu neemt u vreughts begin,

 

Ick gaen u consenteeren,

 

Alles na u sin.

 

Philibert.

 

O Goden wat een groote vreughde,

 

Krijght mijn gemoet,

 

Danck sy u Engelin vol eer en deughde,

 

Gy zijt die my doet,

 

Herleven vol van vreught ick zweere,

 

U te zijn getrouw,

 

Mijn lust mijn waerde Vrouw,

 

In alle deught en eere,

 

Nu verdwijnt mijn rouw.

 

Antonette.

 

Ick zweer mijn trouw u desgelijcken,

 

In deught en eer,

 

Mijn trouwe suyv’re liefde sal bezwijken,

[p. 39]

 

Nu noch nimmermeer,

 

Ick schick my nu na uw’ geboden,

 

Al wat gy begeert,

 

Is u geconsenteert,

 

Nu is ons druck gevloden,

 

En in vreught verkeert.

 

 

 

Sy Singen te samen dit naevolgende van Vreught.

 

O Goden u sy danckbaerheden,

 

Van ons geseyt,

 

Voor dit geluck, ô gy vervult ons heden,

 

Met veel vrolijckheyt,

 

Wilt ons oock ons begeren geven,

 

Dat wy vry van rouw,

 

In reyne min getrouw,

 

Te samen mogen leven,

 

Zegend’onse Trouw.

EYNDE.