Een nieuw lied, of minneklagt van Louisa en Albert

[p. 1]

Een nieuw lied,
of minneklagt van Louisa en Albert.

Op een Fraaije Wys.

Deeze Bloemen, deeze perken,

Hooren myne minneklagt,

Vlytig, vlytig aan 't werken,

Het is Louiza die ik wagt.

Moet zy agter deeze muuren,

Altoos in dees Kerker zyn,

Ach hoe menig, menig uuren:

Zugt ik hier in minnepyn.

Schoon dit kleed van myn verwonnen;

En ik eenen Tuinman schyn,

Mogt zy tog nog eens by my komen,

Albert zou gelukkig zyn.

Maar eylaas! wat doet my vrezen

Is het maar het geen ik gis,

Zou het mooglyk kunnen weezen.

Dood is zy dat is gewis.

Wat baat nu al myn klagten,

Daar zy ligt in 't naare graf,

Wreede Dood komt my verzagten,

Rukt my van de waereld af.

Wreede dood komt my thans naderen,

Grieft my met u felle Zys,

't Ziedent bloed kruipt uit myn aderen

Daar gy my myn grasplaats wyst.

Voor het laatst zal dees Bloemen,

Gaan besproeijen met myn traan,

Ik pluk dat Roosje waard te roemen,

Dat met my in 't graf zal gaan.

Dit geweer zal my bevryden,

Dan de droefheid die ik ly,

Ik leg dit Roosje aan myn zyde,

Met de dood zo ben ik vry.

De Avondstond die komt vast naderen

De Kloosterdeur ontsluit zig daar,

Men ziet door 't diepste van de bladeren,

't Is Louisa al te waar.

Afgemat en moe van 't zugten,

Vliegt zy na haar waarde vrind,

Maar helaas! dit zyn de vrugten,

Daar zy hem doorstoken vind.

Hy ontsluit voor 't laatst zyn ogen

Ziet haar aan vol tederheid,

Valsche schyn heeft my bedrogen,

Ik moet na de eeuwigheid.

Ja ik heb myn hart doorstoken.

Vliegt terug naar uwe Cel,

U wreede Vader is gewroken,

Louisa, ach! vaart eeuwig wel.

Ademloos en moe van klagten,

Valt zy op zyn boezem neer,

Hier zal ik myn dood verwagten,

Albert zegt: zy komt niet weer.

Lieve Minnaar, wilt tog eens spreeken,

Zyt gy weg dan voor altoos?

Maar hy geeft geen taal nog teken,

Ik vind niet als een dorre Roos.

Liefste Roosje vol van geuren,

Gy zyt nu myn eenigst goed,

Mogt gy altoos, altoos duuren,

Gy geeft my weer goede moed.

De dood die zal ons zaam vereenen

Liefste vriend dit is ons lot,

Maar hoe waggelen myne beenen

Ach ik sterf! ô groote God.

EYNDE.