|
| |
| |
Al zijn de Dochters staegh gesint,
Haer stuers te houden tot haer vrint,
Nochtans siet men aen haer gelaet,
Dat haer de min in ‘t herte staet.
| |
| |
| |
| |
[Flora mijn waerde, En troost op aerde]
Voys: Eylaes, wat pijne, &c.
FLora mijn waerde, En troost op aerde
Ach wilt aenvaerde, mijn trouwe min,
Aensiet my ootmoedigh hier voor u neer kniele,
Verhoort u slaef o schoone Engelin,
Laet doch u strafheyt mijn Hert niet ontzielen,
Maer biet hem Ionst die u noemt sijn vrindin.
Galant u smeecken, Acht ick een teecken,
Van valse streecken, Die minnaers doen,
Om so een maeght haer bloem te ontroven
Waer mede sy haer geyle lusten voen,
Gy soekt de glans van mijn wit te verdoven
Gaet valse minnaer wilt u van mijn spoen.
Och neen mijn Engel, Ick niet en strengel,
Mijn liefde mengel, Met snoo bedrogh,
Eer sal de Son haer luyster verliesen,
Eer ick dit quaet op u te brengen docht,
Eer sal de Zomer sijn herte bevriesen,
Als dat ick uwe bloem te kneusen socht.
Galant u reden, En zware Eeden,
Daer lagh ick mede, dit is den strick,
Die daer gemeen de jonckmans uytspannen
Gelijck als men dat heeft vernomen dick
Waer mede sy de Dochters aenrannen,
Maer in dit net haer maeghdeblom verstickt.
| |
| |
| |
| |
‘t Is waer mijn schoone, maer sal den vrome
Die altijt schromen, bedrogh en list,
Met de quadoenders haer loon ontfangen
Zal dan deugt met ondeugt sijn verquist
Zal men een trou hert al eve gaen prange,
Als den ontrouwe, o neen! Lief gy mist.
Ick moet bekennen, datter goe bennen,
Die haer gaen wennen, Tot eer en deugt,
maer dat mijn reden geeft om te bedugten
Is, men de jonkmans niet gelove meugt
Want schoon die vleyen of weene of sugte
Sy sijn gelijck de Krockedil die krucht.
Lief wilt mijn lyen, Eens onderscheyen
Al van het vleyen, der minnaers vals,
Neemt dan tot teken mijn drie-jarig slave
Daer ick u getrou ben geweest in als,
Hoe dickmael heb ick u schaepjes gaen lave,
Aen ‘t water, en de Klaver-wyden mals.
Dit ‘s wel waeragtig, U vleyt eendragtig
Die port mijn machtigh tot weder-min,
maer denk de vogelaer soetjes gaet fluyte,
Tot dat het Vogeltje is het Net in,
maer dan gaet hy hem het deurtje toesluyte,
Eylaes het Beesje hem bedrogen vint.
Ach laet eens deynsen, U zwaer gepeynse,
Ach wilt niet veynsen, maer gunt dat ick,
| |
| |
Mijn mont u korale lipjens mach rake
Die eerst mijn zieltje heeft geleyt een strik,
Gunt mijn de nectar daer nu van te smake,
Op dat mijn hertje weder wat verquickt.
Soekt gy met kussen, U brand te blussen
Om soo te sussen u herts gequel,
Soo heb ick reden dan om te gelooven
Dat gy maer soekt alleen het min-gerel;
Neen Galant slaet eerst u ooge na boven,
Soekt eerst de deugt, het aer sal volge wel.
Schoon Lief vol deughden, Dat mijn vol vreughden,
mijn hert verheughden van eerst af aen,
Ik wil u kuysheyt in ‘t minste niet krenke,
Ick sweer getrou te zijn u nu voortaen,
Aenvaert mijn Trouwtje dat ick u kom schenke,
En laat de liefd’ ons herte binden gaen.
Galant gepresen, U deugt moet wesen,
Ontfangt by desen oock mijnen Trou,
gy zijt mijn herder, en luyster, mijn waerde,
En ick sal zijn voortaen u lieve vrou,
mits ick u troutje van u nu aenvaerde,
Laet wy ons schaepjens same drijve nou.
Heb dank mijn schoone, Ik sal u kroone,
En staegh betoonen oprechte min,
Laet mijn de necter uws lipjes geniete,
mijn vreught, mijn kroos, mijn schoone Herderin;
Nu is vergeten al ‘t lijdigh verdriete,
Nu ik de vrugt mach plucken na mijn sin.
Galant ‘t is reden Dat wy op heden
Weyden in vreden ons kudden saem:
Ia siet mijn lief hoe dat haer gaen voegen
U Schaepjens by mijn Ramme bequaem
Gelijck wy hebben sy mee haer vernoegen,
Het schijnt ons liefde is haer aengenaem.
|
|
Auteursrechtvrij
