De nieuwen Haagze Parnassus Maagden-Berg

Een Amoreus Lied,

Stemme: Orpheus droef van zinnen &

HEt Nagtegaeltje kleine,
Verheugd den Somer schoon
met zynen zoeten sang,
In 't wout by een Fonteijne,
Daar heeft mij een Persoon,
Geluistert na 't geklang,
Den tijd viel my niet lang,
De Wilde diertkens sprongen
Al in het groene dal,
De Vogelkens daer songen? Lieffelyk over al.
In het woud stond een Valeije,

[p. 31]

 

Verciert met Bloemkens rein,

 

schoon ende Triumphant,

 

Haer ging ik mij vermeije,

 

Al in dat lustig Plein, Daer ik de liefste vant

 

Ik sag langs eene kant:

 

Na mij een Maget komen,

 

In witte Zei gekleed,

 

't Was een soon schoone Bloemen,

 

Als ik ter wereld weet.

 

Toen zy mij wierd geware,

 

seer vriendelyk zy sloeg,

 

Met haare rooder mond,

 

Haer quam in 't openbaren:

 

Wat Liefde zy myn droeg

 

Toen ik de vrouwe vond,

 

Myn herte waar gesond,

 

Door de reine Maagd gepresen,

 

Want als Helena schoon,

 

so dogt sy my te wesen,

 

Onder des Hemels Throon.

 

Wy gingen divisceren,

 

Houdende hand aan hand

 

Als Ameureusen doen,

 

Seer vriendelyk spanceeren,

 

'T scheen het beloofde Land,

 

Zoo lustig vast in 't groen,

 

De Meij stond in 't saisoen,

 

't Was 'er vol duyzent vreugden,

 

dat door de Minnegloet:

 

Ons herten zeer verhe ugden,

 

Denkt wat de Jeugd al doet.

 

Wy songen daar muzijke

 

Al opde snaarenspel,

 

Melo diens en zoet: Wy spraken rethorijke,

 

Lustig sonder gequel,

 

Met eenen bleien moet,

[p. 32]

 

Het was 'er al voorspoed,

 

In deze schoon Waranden,

 

Wij maekten daer een dans,

 

Myn Lief vlogt met haer handen,

 

Van Roosen eenen krans.

 

Daar na ginge wij rusten,

 

Onder het groene Rijs,

 

Al op dat selve pas, In dit Prieel van lusten,

 

Het scheen een Paradys,

 

't Welk vol pleijsantheijd was;

 

Verborgen in het gras,

 

Daar heeft een Slang geseten,

 

Die mijn lief in den voet,

 

Doodelyk heeft gebeten:

 

't welk ik betreuren moet.

 

't Fenyn heeft haar bevangen,

 

Hy sterft de bitteren dood,

 

In alsoo korten stond,

 

Die daar met spel en zangen,

 

En Bloemkens in haar schoot,

 

Fraay was ende gezond,

 

Och! haare rooder mond,

 

Die wert soo bleek van verwen,

 

Al dees wellustigheyd:

 

Heeft dees Maagd moeten derven,

 

Haar tot sterven bereyd.

 

Nu mag ik wel beklagen

 

Mynder geboortedag,

 

Met traane meenig fout;

 

Nu ik alleen moet drage,

 

Lyden zonder verdrag,

 

Hebbende die aanschout,

 

Hoe seer ik ben benout,

 

Nog moet ik in mijn leven,

 

Met eerbare herte koen:

 

Haer doode wangen geven

[p. 33]

 

Uit liefde eenen zoen.

 

O scheiden bitter scheyden,

 

Hoe hart is u geklag, Soo ik gevoel present,

 

Wy gingen ons vermeyden,

 

Nog heden desen dag,

 

Nu leid myn Lief geschend,

 

Og wat is 's menschen ent,

 

Men ziet hem snel verdwynen,

 

Gelyk een rook vergaan,

 

Met droefheid en vol pyne,

 

Het is seer haast gedaan.

 

Wat baat hier triumpheeren?

 

Wat baat solaas en vreugd?

 

Die wy een kleine tyd,

 

Wel lustig hier hanteeren,

 

En nemen ons geneugt,

 

Vleeschelyk breed en wyd,

 

De dood die volgt zubyt,

 

Men kanse niet ontkomen,

 

Met haer straelen zy steekt,

 

Wy worden weg genomen,

 

Gelyk een glas dat breekt.

 

Op Amoreuse dieren,

 

Spiegelt u hier aan wel,

 

Hoe dat dees Maget schoon

 

In een woud ging pleizier,

 

Met zang en Snaaren spel,

 

Onder des Hemels Throon,

 

Met haar Dienaar ydoon;

 

Hy hiel haer wel in waarden,

 

Met des werelds geraas:

 

Nu leidse in der Aarden:

 

En is der wormen aa

 

Het solaas dezer wereld;

 

En is dog anders niet,

 

Dan als een Bloem op 't velt:

[p. 34]

 

Hoe ryk hoe schoon beperelt;

 

Wy moeten sterven siet:

 

Wie weet zyn tyd gesteld:

 

Den Mensche word geveld,

 

Het leven moet hy uiten,

 

Na elk heeft gedaan,

 

Zeg ik in myn besluiten,

 

Zal men den loon ontfaan.