De Nieuwe Stem. Jaargang 17

[p. 100]

Leo Ross
[Gedichten]

Zonnebloem

De zonnebloem, athleet onder de bloemen,
haar oog zet alles in een vrolijk licht,
zij is zichtbaar gemaakt om te denken
zonder verheven stem, passief beheerst zij
de taal die haar aanwaait van bijen van vlinders,
haar waardigheid verdraagt zich beter dan de mijne
de menselijke met het plezier van een wespentaille,
haar apodiktische stam gecompliceerd
door ironische bladeren staat zinrijk te soezen,
haar hoofd stijfhoofdig houdt de zon in het oog
of tuurt in het wolkendik zonder bijbedoeling

ik, ontworteld, verplaatsbaar,
een knik in de rug, ontstekingen tussen
de tanden, mijn oren opgegeten door de gewone
perkara's van vliegen, vegeteer ik
zonder hoop iemand ooit tot iets meer te bewegen
dan mijn nekroloog tot een droeviger zinsbouw

o zonnebloem honnête homme onder de bloemen
waar ben je als we je nodig hebben
waar blijf je in de winter.

[p. 101]

Holland

Laag land

de grazige wei roept
om een rood dak;
een zwaan nat van zon zwijgend
plompt door het kroos, parkeert bij de wilgen
die hun leven lang in de rij staan;
de boerin in het heldere binnenhuisje
leest; in de keuken is de pap
in aanbouw

dit is het waterland waar Flora
boterbloemen plukt

de waarheid wordt er als een koe
uit de sloot gehaald; het dichterlijk dolend paard
dat een ommetje maakt door het rietland heeft
de laatste gedachte aan een afgrond
laten varen

een schilderachtig nauwelijks vulkanisch wolkenspel
waait over

o dierbaar drinkbaar landschap van Holland
mijn ogen verzadigen zich aan u zonder

dronkenschap.