De Nieuwe Stem. Jaargang 15

[p. 532]

Ellen Warmond
Kleine anthropologie

De mens - bedroefde blinde
die soms plotseling zien kan maar niet
weet of dat wat hij ziet
bestaat en tastbaar is te vinden -

de mens - wantrouwig dove
die soms plotseling horen kan
maar die niet weet of hij dan
dat wat hij hoort moet geloven -

probeert te leven
betwijfelt
iets maar beseft niet wat

is ongelukkig maar soms
- even -
vergeet hij dat.

Wat anders?

Wat is liefde anders dan
elkaar vertalen
in een sprakeloze taal?

woordeloos zeggen: luister
waterval van gefluister
hoor mij
ik hoor je uit

en het ademloos antwoord:
je huid
juichend
zonder geluid.

[p. 533]

Warmte, een woonplaats

Liefde en het besef
van liefde daartussen bouwen
mensen een warmende woonplaats

en sprekende zeggen ze: liefste
open je ogen nu langzaam en eet
ik heb het licht voor je aangesneden
of: open je ogen niet drink nu het donker
ik heb de nacht voor je omgekocht

want liefde en het besef
van liefde daaraan ontsteken
ogen en stemmen hun licht
daarin ontbloeien de lippen
daaruit onstaat het gedicht.

Na de zomer

Zoveel maanden van dorstige warmte
- vlagen zon klapperend in ons gezicht

en hitte beitelend aan onze schedel -

dat wij liefde dronken als water
niet meer weerbarstig maar willoos
emmers vol lauwe overdaad

nu - met de harde handen van de wind
in onze rug, het smalle blauwe lemmet
van kou tussen de tanden -
wordt warmte weer buit, wordt liefde
weer roof, weer jacht,
het lichaam wijkplaats, onderdak,
goed heenkomen voor de nacht.

[p. 534]

Perspectief

Peinzend streelt je hand
langs de vier windstreken. Luister:

wij gaan op weg
wij naderen ons einde

met een last vragen op de schouders
gaat onze schaduw vooruit

zie hoe wij verkleinen
onder de hijgende zon
tot de grenzen van verdwijnen.

Omgekeerd perspectief

Lang al voor ik je kende
liep mijn verlangen om je heen
cirkels, de hondewacht.

ik was wanhopig maar wij waren samen
nu is het nacht
wij passen weer in onze namen

sinds je er bent
ben ik weer alleen.

[p. 535]

 

Wij leven nog wel net als gister

 

maar het uitzicht op later

 

wordt allengs korter

 

 

 

als nu de wereld wankelt

 

- zoals dat heet -

 

wankelen wij niet meer mee

 

 

 

aan een lang touw van gewoonte

 

worden wij dansende beren

 

op een Bulgaarse jaarmarkt

 

 

 

spreken de landstaal niet verstaan

 

al lang niet meer het simpel

 

spraakgebruik der dieren

 

 

 

waar horen wij thuis? hoe bestaan wij?

 

bestaan wij nog wel of bestaat er

 

alleen nog maar iets dat zich ons

 

van vroeger herinnert?

 

 

 

misschien zijn alle antwoorden

 

al dood

 

misschien sterven nu binnenkort

 

de vragen ook.