De Nieuwe Stem. Jaargang 2

[p. 738]

Bertus Aafjes
Uit: het koningsgraf

Verlaten korf

Ik kan niet haten. Ik heb nooit gehaat;
Ik kan slechts met mijn hart en ziel beminnen,
Maar nu gij niet meer heerst, diep in mij binnen
Word ik als een verlaten honingraat.

Eerst ging uw gonzen en uw honinggeur,
Toen trok uit mij uw nijverige zoemen,
En heel uw meegebrachte geur van bloemen,
En nu ten leste gaat mijn eigen kleur.

Ik ben een holle korf, ontvolkt, verlaten;
Een zwarte mond wijst nog het toegangspad
Naar 't vroegre feest der volle honingraten
Die ik van top tot teen in mij bezat.
Ik zoem niet meer. Ik sta niet in de zon;
Geen Mei. Geen morgenlucht. Geen horizon.

[p. 739]

Boom met ibissen

Mijn boom is vol met ibissen gezeten,
Als in het groen gekraste hieroglyphen,
Die alle heimlijk aan je denken, lieve,
Maar wier betekenis is uitgesleten.

Zij zitten peinzend als gestold in 't denken,
Tussen mijn takken en mijn dichte blad'ren,
Niets te vertolken en niet te benaderen
Voor wie zijn aandacht aan hun schrift mocht schenken.

Maar soms stijgt heel hun witte stoet ten hemel
En ploegt zich door de lucht die schuimend blauwt;
Dan trekt hun slank en reikhalzend gewemel
De ogen tot zich van wie opwaarts schouwt.
Dan zou een opziend kind zelfs kunnen raden
Wat hen bezielt, die zwevende nomaden.

[p. 740]

Musicerende meisjes

En met lichte handen, lichte voeten,
Spelen zij op harp en fluit hun spel,
Om de dood met gratie te begroeten;
Zwevend neergedaald in deze hel.

Drietal door de eeuwen musicerend;
Klokkenhuis in 't midden van de dood,
Tijd en ondergang met moed braverend,
Rap en rank en welvend aan de schoot.

En het graf waar hun gestalten zweven
Geurt als naar onzichtbare muziek,
Uit onhoorbaarheden saamgeweven
En het parfum van een englenwiek;
En zij temmen met hun kleine stoet
Tijd en Dood en Ondergang voorgoed.