Nieuw Letterkundig Magazijn. Jaargang 17

[p. 38]

Hoe het opent, en doorgaat te openen

Maria van Daalen

Aan de rand van het lichaam is de doorgang
in dat wat glanst, in het vertelde. Even
goed ken ik hoe het eeuwige verlangen

zich een weg baant in mijn lichaam en leven
en hoe het als vanzelf smelt random dit je
geslacht. Je brengt twee vingers in met beven-

de beweging, ik lig open en bezit
vrijwel alles dat ik ben, dat je opent
en eet, van mij is de adem, ik bid je

‘ga door’, ‘wie achter is moet doorgaan’, hopen
witte zwarte zwanen vliegen overlangs
het beeld in, de richting is waar we lopen,

is een gezang van veren, een sneeuw bijkans
van als je je ogen stijf dicht doet, je sluit
mij in, de warmte van je hand drukt dansend

het gat in mijn handpalm, gekruisigd, ik uit
klanken die van voor de spraak bestaan, cirkel
rondom betekenis als de twee duide-

lijk jagende valken, die, zeg ik eerlijk,
ons volgden van boomtop tot boomtop, altijd
schreeuwend tussen beide, vrouwtje en tersel,

maar de zandweg in Balloo boog af terwijl
wij elkaar aarzelend de woorden in de
mond legden en wezen, ‘weet je’, ‘afgeleid

door je geur boog ik me, om je te vinden,
over je lichaam, tegen de stam van een
droge boom’, pijnhout vol naalden, en de wind

[p. 39]

 

opende een deur in de nacht, de mannen-

 

geur die mij vult en in stoten niet vooruit

 

komt, maar breder wordt totdat alle wanden

 

 

 

wijken, in de kieren verschieten duizend

 

sterren, ‘doe een wens voordat het voorbij is’,

 

ik kan kussen wat aanwezig is, de huid

 

 

 

aanraken, je telkens opnieuw ‘die jij is’

 

benoemen, omdat ik inadem, alvast

 

een stem ben en mijn geur zich hecht, belijdenis

 

 

 

van een verbinding totdat je je wast en

 

mij vergeet, een dag lang, dagen, en nachten

 

later kom je mij tegen zoals je past

 

 

 

en je aantrekt - er is dit helder wachten,

 

tintelend tegen de sneeuw die onderweg

 

je zicht belemmert, je rijdt naar huis, zachter

 

 

 

worden de lijnen, de lichten schuiven weg

 

over je gezicht, de duisternis tussen

 

twee stiltes wordt groter, kijk maar, en slechter

 

 

 

zicht, zo raakt het vertrek vertraagd, de lussen

 

van het gesprek buigen naar buiten en gaan

 

voor elkaar opzij, als ik de laatste kus

 

 

 

met mijn vingers op je voorhoofd druk, de maan

 

verdwijnt in de mist en ik herken mijn stem

 

niet meer op je gsm, je dan toestaan

 

 

 

om in de verte te verdwijnen, bestemming

 

onbekend, de deur blijft open, ik ben

 

er bijna, als altijd zit verlangen klem.

Geschreven bij het bronzen beeld Poort van Noud de Wolf.