Nieuw Letterkundig Magazijn. Jaargang 12

[p. 11]

[Gedichten]

De lente is hier goed. Mevrouwen shoppen
in 't rose op de tamme Binnenweg.
Een heer knipt aan de Koediefslaan zijn heg.
Zijn gade staat verheugd haar raam te soppen.

Geen villadorp om tegenaan te schoppen.
Haast elke krielkip raakt er aan de leg.
Je komt een dag en gaat weer jaren weg
maar elke roos zit altijd vol met knoppen.

Auto's gieren de Dreef af, een armee
die langs de Herenweg weer terug zal gaan.
Heemstede dient om dwars doorheen te rijden.

Beets bleef er veertien jaar als dominee.
Slauerhoff vluchtte uit de Lentelaan:
de ‘tuinman’ die er niet wou overlijden.

Een kano op het Spaarne in de wind.
Peddelend in de gele zon een jongen,
rietoevers langs, de zomer in zijn longen,
bijsturend waar het open land begint.

Ringvaart en stoomgemaal. Een vogel vindt
fluitend de zelfde bries. Uit een voldongen
geluk heeft hij zijn tegenlied gezongen,
zijn ogen naar de verte toegewend.

Maar waar eens weiland was en smalle kreken
in veenmoerassen voerden, onbetreden,
reikt nu een stadswijk naar de horizon.

Betonnen landschap. Ogen uitgekeken
op zoveel steen. En een uiteengereten
meeuw op de weg, die niet meer vluchten kon.

Herfst en de stilte wordt in Groenendaal
tot kilte op het bot. Er jogt een vrouw.
Haar adem in de vroege morgenkou
vernevelt als de wimpel van haar sjaal.

Goud bladdert van de bomen. In een vaal
novemberlicht een kraai, hij krast een snauw.
Rot hout en een vergeten schommeltouw.
Geen hert te zien. Versterving. Integraal.

Zo ver gekomen. Nergens heengegaan
en wie het schreef nog verder omgelopen.
Tegen een dode boom verroest een fiets.

Je gaat maar, langzaam door de lege laan
en op een bank vouw je de brief weer open
waarin het staat geschreven: alles, niets.

Achter die bomen Zuiderhout, van leven
en dood de stenen grens. Geëtst in ijs
haar bloemen ingevroren wit en grijs,
haar handen een weerspiegeling gebleven.

En weer een winter. Takken opgeheven,
een dor maar onherroepelijk verwijs
naar het luchtledig, het van elke reis
zinneloos eind, ons als begin gegeven.

Sneeuw zou de dood indachtig eindelijk komen
als een vereffening en ons bevrijden
van deze kou. Sneeuw zou vergetelheid

brengen aan wie die afgestorven bomen
ervaart als een voorbij aan elk verbeiden.
Sneeuw van de dood. Tot hem alleen bereid.

F.L. Bastet

Deze gedichten verschenen eerder in 1991 in de aan Heemskerk gewijde aflevering van de bibliofiele reeks ‘Noord-Holland in Proza, Poëzie en Prenten’, een uitgave van de Stichting Culturele Raad Noord-Holland.